Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Αλήθεια, δεν σου είπε κανείς πόσο σου πάει να χαμογελάς αληθινά;
Όχι αυτό το σφιγμένο, το συμβατικό, το “είμαι καλά, ευχαριστώ” που φοράς σαν μάσκα σε κάθε υποχρεωτικό “τι κάνεις”.
Αλλά το άλλο. Το ειλικρινές. Το σχεδόν αδιάντροπο. Εκείνο που φωτίζει όχι μόνο το πρόσωπό σου αλλά και τον χώρο γύρω σου.
Σου πάει. Σε μεταμορφώνει. Σε κάνει να μοιάζεις με τον εαυτό σου.
Και ξέρω, δεν είναι εύκολο.
Εκπαιδεύτηκες να χαμογελάς για να μη χαλάσεις τις ισορροπίες.
Να μη ρωτήσουν τι έχεις.
Να μη φανείς αδύναμη.
Να μην τους δυσκολέψεις.
Να συνεχίσει η μέρα, η δουλειά, η ζωή.
Όμως μέσα σου, ένα κομμάτι σου φωνάζει κάθε φορά που το κάνεις.
Και το καταλαβαίνω. Κι εγώ το έχω κάνει.
Έχω χαμογελάσει ενώ διαλυόμουν.
Έχω γελάσει για να μην κλάψω.
Έχω πει “μια χαρά είμαι”, όταν δεν ήξερα πώς να επιβιώσω την επόμενη ώρα.
Όμως σήμερα, αν μου επιτρέπεις, θα σου πω το εξής:
Δεν σου πάει να προσποιείσαι.
Δεν γεννήθηκες για να είσαι ανεκτή.
Γεννήθηκες για να είσαι εκτυφλωτική.
Και μόνο όταν χαμογελάς αληθινά, είσαι.
Γι’ αυτό μην σκορπάς το χαμόγελό σου σε εκείνους που δεν βλέπουν πίσω του.
Μη χαμογελάς για να τους διευκολύνεις.
Χαμογέλα όταν το νιώθεις.
Όταν κάτι μέσα σου σκιρτά.
Όταν εσύ θες, όχι όταν πρέπει.
Γιατί εκείνο το αληθινό σου χαμόγελο…
Είναι επανάσταση.
