Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Υποχώρησε. Μία.
Σε ανέχτηκε. Δύο.
Σε συγχώρεσε. Τρεις.
Σε δέχτηκε πίσω, μετά από όρκους και υποσχέσεις πως «θα αλλάξεις». Τέσσερις.
Το βούλωσε. Ακόμα κι όταν σε έβλεπε να κάνεις τα ίδια, ξανά και ξανά. Πέντε.
Έκανε υπομονή και σε περίμενε. Όταν εσύ, πίσω από την πλάτη της, έκανες τις πουστιές σου.
Έξι.
Και τώρα, τι νομίζεις;
Ότι θα είναι για πάντα εκεί να σε μαζεύει;
Να καταπίνει τις ψευτοσυγγνώμες σου αμάσητες;
Να παριστάνει την ηλίθια για να μην σου χαλάσει το όνειρο που της πούλησες;
Πες, γιατί τη βρίζεις τώρα που έφυγε;
Γιατί νομίζεις πως είχε την υποχρέωση να σε τρώει στη μάπα της για μια ζωή;
Επειδή σε αγάπησε;
Επειδή σε πίστεψε;
Επειδή έκανε το λάθος να δει κάτι σε σένα, που ούτε εσύ δεν βλέπεις στον εαυτό σου;
Ήτανε ένα λάθος, της είπες την πρώτη φορά.
Λάθος και τη δεύτερη;
Μα και την τρίτη, λάθος;
Τελικά, βρε τα αρχίδια και πες την αλήθεια: ποτέ δεν ήταν λάθος σου.
Το λάθος γίνεται μία φορά. Ό,τι το ξανακάνεις κι ό,τι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, δεν είναι λάθος. Είναι χαρακτήρας.
Είναι επιλογή.
Είναι εσύ!
Η αλήθεια είναι πολύ απλή λοιπόν…
Δεν έφυγε γιατί δεν σε αγαπούσε.
Έφυγε γιατί σε αγάπησε πολύ περισσότερο απ’ όσο τελικά σου άξιζε.
Και κάποια στιγμή, ανόητε, ακόμα και η πιο δυνατή ψυχή κουράζεται να δικαιολογεί το ίδιο λάθος, που σιγά μην είναι λάθος.
Κάποια στιγμή, σταματάει να ελπίζει πως θα γίνεις άνθρωπος.
Και τότε, φεύγει.
Λυτρώνεται.
Γλιτώνει.
Όχι για να τιμωρήσει εσένα, αλλά για να σώσει ό,τι απέμεινε από εκείνη.
