Γράφει ο Γιώργος Λυμπεράκης
Δεν είναι οι άνθρωποι που μας απογοητεύουν· είναι οι προσδοκίες που κουβαλάμε για εκείνους. Είναι τα βάθρα που στήνουμε με τόση μανία, μόνο και μόνο για να τοποθετήσουμε πάνω τους εκείνους που βαφτίσαμε «ξεχωριστούς». Κι ύστερα μένουμε να τους κοιτάμε να τρεκλίζουν, να πέφτουν, να μην αντέχουν το ύψος που εμείς οι ίδιοι τους φορτώσαμε.
Καμιά φορά δεν θέλουν να είναι θεοί. Θέλουν απλώς να είναι άνθρωποι. Μα εμείς επιμένουμε να τους φορτώνουμε ρόλους που δεν ζήτησαν ποτέ. Κι όταν δεν καταφέρουν να αντέξουν, σπεύδουμε να τους χαρακτηρίσουμε «λίγους». Λίγοι όμως δεν είναι εκείνοι· λίγη είναι η δική μας αντοχή στην απομυθοποίηση.
Το πραγματικό λάθος είναι ότι περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν να νιώσουμε σημαντικοί. Κι όσο δεν μαθαίνουμε να στήνουμε τον εαυτό μας στο δικό του βάθρο, τόσο θα ψάχνουμε σωτήρες. Έτσι γεννιούνται οι απογοητεύσεις: όταν ζητάς από τον άλλον να γεμίσει τα κενά που αρνήθηκες να κοιτάξεις μέσα σου.
Όλοι οι άνθρωποι δίνουν ό,τι έχουν. Μερικοί περισσότερα, άλλοι λιγότερα. Μα κανείς δεν ήρθε για να παίξει τον ρόλο που εσύ σκηνοθέτησες γι’ αυτόν. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για χειροκροτήματα, ούτε όλοι για κορώνες. Μερικοί αρκεί να σταθούν δίπλα σου απλά και σταθερά. Και αυτό είναι αρκετό.
Το βάθρο δεν ανήκει σε όσους διαφημίζουν το μεγαλείο τους, αλλά σε όσους αποδεικνύουν με πράξεις ποιοι είναι. Σε αυτούς που δίνουν χωρίς να τους το ζητήσεις, που στέκονται όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν, που δεν έχουν ανάγκη να φανούν για να σε κάνουν να νιώσεις.
Η αλήθεια είναι απλή: σταμάτα να χαρίζεις τίτλους σε ανθρώπους που δεν τους έχουν κερδίσει. Σταμάτα να ανεβάζεις ψηλά εκείνους που δεν θέλουν να σταθούν εκεί. Μην τους κρίνεις για όσα δεν μπόρεσαν να γίνουν. Κρίνε εσένα για το γιατί τους φαντάστηκες αλλιώς.
Γιατί, στο τέλος, δεν απογοητεύεσαι από τους άλλους. Απογοητεύεσαι από τις ψευδαισθήσεις σου.
