Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Υπάρχει κάτι βαθιά λυτρωτικό όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο που δε φοβάται το παιδί μέσα σου. Που δεν προσπαθεί να το αλλάξει, να το πειθαρχήσει ή να το «διορθώσει». Που δεν το απορρίπτει ως ευαισθησία, υπερβολή ή αδυναμία. Που, αντίθετα, του χαμογελά με κατανόηση και του δίνει χώρο. Κι εσύ, δίπλα του, νιώθεις επιτέλους ελεύθερη να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι χωρίς πανοπλίες, χωρίς φίλτρα, χωρίς άμυνες.
Γιατί μέσα μας, όλες κρύβουμε ένα κοριτσάκι. Μικρό, τρυφερό, ανυπεράσπιστο πολλές φορές. Ένα κοριτσάκι που φοβήθηκε, που πόνεσε, που έμαθε να παριστάνει τη δυνατή. Έμαθε να μη δείχνει όταν πληγώνεται, να γελά ενώ μέσα της τρέμει, να κρύβεται πίσω από λέξεις και ρόλους. Κι όμως, υπάρχει. Και ζητά λίγο φως, μια αγκαλιά, μια φωνή που να του πει “Σε βλέπω, δεν είσαι μόνη.”
Εσύ, λοιπόν, το κατάφερες αυτό. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς να το προσπαθείς. Απλώς με την παρουσία σου. Με τον τρόπο που με κοιτάς όταν δεν μιλάω, με τον τρόπο που με ακούς όταν δεν έχω λέξεις. Με το άγγιγμά σου που δεν απαιτεί, αλλά προσφέρει. Αφήνεις το κοριτσάκι που έχω μέσα μου να αναπνεύσει. Να βγει απ’ την κρυψώνα του. Να γελάσει χωρίς ντροπή. Να κλάψει χωρίς φόβο. Να πει “φοβάμαι”, χωρίς να σκέφτεται πως θα την κρίνουν ή θα την εγκαταλείψουν.
Κι εγώ, μέσα σ’ αυτή την ασφάλεια, νιώθω κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Ότι μπορώ απλώς να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου. Χωρίς να αποδείξω τίποτα, χωρίς να πρέπει να κρατήσω τον κόσμο όρθιο, χωρίς να προσπαθήσω να είμαι “αρκετή”. Μόνο να υπάρχω. Να ανασάνω. Να αφήσω κάτω τις βαριές μου αποσκευές και να σε εμπιστευτώ.
Η κοινωνία μάς μαθαίνει να είμαστε δυνατές. Να μη δείχνουμε αδυναμία, να μη χρειαζόμαστε κανέναν. Να είμαστε ανεξάρτητες, ψύχραιμες, «ενήλικες». Κι είναι σημαντικό να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας δεν το αμφισβητώ. Αλλά κάποια στιγμή όλοι χρειαζόμαστε έναν τόπο για να ξεκουραστούμε. Έναν άνθρωπο να μάς κρατήσει χωρίς να μάς σπάσει. Να μάς δώσει χώρο χωρίς να μας αφήσει μόνες. Να μάς αγαπήσει και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Εσύ, με κάνεις να πιστεύω πως υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Πως μπορώ να είμαι και γυναίκα και κοριτσάκι μαζί. Πως δε χρειάζεται να κρύβω τα σημάδια μου ούτε να ζητώ συγγνώμη για τις ανάγκες μου. Με σένα, η αγκαλιά γίνεται καταφύγιο, όχι φυλακή. Κι η τρυφερότητα, δύναμη, όχι αδυναμία.
Και σε ευχαριστώ. Που με βλέπεις. Που δε με ζητάς πιο «σκληρή», πιο «προσεκτική», πιο «βολική». Που δέχεσαι το παιδί που ήμουν και αγαπάς τη γυναίκα που είμαι. Και γιατί κάθε φορά που με κρατάς κοντά σου, ο κόσμος έξω σωπαίνει για λίγο. Και μέσα μου γεννιέται ξανά η ελπίδα. Ότι μπορώ, ότι αξίζω, ότι ανήκω.
Και το μόνο που θέλω εκείνη τη στιγμή, είναι αυτό το απλό, το τόσο πολύτιμο να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου. Να γίνω μικρή, ήσυχη, αληθινή. Να αφεθώ. Να είμαι.
