Γράφει ο Νίκος Θεοδωρίδης
Την αγαπούσα.
Κάθε μέρα.
Κάθε στιγμή.
Από εκείνες τις ήσυχες, μέχρι τις σκοτεινές που δεν έπιανε το τηλέφωνο και δεν έφτανε καμία λέξη να την γαληνέψει.
Ήμουν εκεί, ακόμα κι όταν δεν ήξερε πως ήμουν.
Και μερικές φορές, ίσως μ’ αγαπούσε κι εκείνη.
Έτσι έδειχνε.
Στιγμές, βλέμματα, μια αγκαλιά πιο σφιχτή από άλλες.
Ίσως ένα “να προσέχεις” με φωνή χαμηλή που έκρυβε παραδοχή.
Ίσως και τίποτα απ’ όλα αυτά.
Αλλά η αγάπη δεν είναι «μερικές φορές».
Ούτε «ίσως».
Η αγάπη είναι όλα ή τίποτα.
Είναι να μείνεις όταν όλα γκρεμίζονται,
είναι να απαντήσεις όταν ο άλλος σωπαίνει,
είναι να ξέρεις πώς ανασαίνει ο άλλος ακόμα και στο σκοτάδι.
Δεν θέλει προσπάθεια. Θέλει παρουσία.
Δεν δίνεται σε δόσεις. Δεν έχει “ίσως σ’ αγαπώ κι εγώ”.
Ή μπαίνεις ολόκληρος ή μένεις έξω.
Ή καίγεσαι ή μην ανάβεις τη φωτιά καθόλου.
Την αγαπούσα.
Κι αυτό δεν το παίρνει πίσω κανείς.
Αλλά όσο και να την έψαχνα στην αλήθεια, εκείνη είχε φυλάξει μια έξοδο κινδύνου.
Πάντα έτοιμη να φύγει.
Πάντα έτοιμη να πει «δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν νιώθω όπως εσύ».
Και ξέρεις τι πονάει περισσότερο;
Όχι ότι δεν με αγάπησε.
Αλλά ότι ίσως με αγάπησε.
Για λίγο.
Για όσο δεν τη φόβιζε.
Για όσο δεν της ζητούσε να σταθεί.
Μα η αγάπη δεν ζητάει συγγνώμη.
Δεν μετριέται.
Δεν επιβιώνει στην αναμονή, ούτε χωράει σε δεύτερες σκέψεις.
Αν δεν μπορείς να την πεις δυνατά,
αν δεν αντέχεις να τη ζήσεις βαθιά,
τότε μην τη λες. Μη μου τη δίνεις μισή.
Γιατί εγώ δεν ήρθα να αγαπηθώ μερικώς.
Ήρθα να χαθώ μέσα της.
Κι όποιος δεν το αντέχει αυτό, ας αγαπάει μόνος του.
