Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από εσένα αυτή η ζωή.
Είναι όλα γεμάτα από εσένα. Κάθε πρωί που θα ξυπνήσω, κάθε βράδυ που θα κοιμηθώ, κάθε τραγούδι που θα ακούσω στο ραδιόφωνο, έχουν όλα κάτι από εσένα.
Είσαι το δικό μου «εσύ» μέσα σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε ένα απέραντο γαλάζιο που όμοιο του δεν έχω ξαναδεί.
Κι αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να γράψω τώρα.
Το πρόσωπο σου, τα χείλη σου, η μυρωδιά σου.
Αν δεν ήσουν εσύ, ποιος θα όριζε τι είναι ο έρωτας. Κι αν δεν ζούσαμε μαζί αυτό το «τώρα» ποιος θα μπορούσε να βάλει φρένο στη στιγμή;
Αν εσύ δεν είσαι εδώ δεν είναι τίποτα αρκετό. Τίποτα.
Απαιτώ λίγη από τη μυρωδιά σου, λίγο από το χαμόγελο σου. Και δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη αυτή η απαίτηση.
Απλή, ολοκληρωτική και ανιδιοτελής αγάπη.
Γιατί αν δεν είσαι εσύ, δεν είναι αρκετό.
Όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι άνοστα και ανούσια.
Βλέπεις τη διαφορά;
Άνοστα γιατί δεν έχουν τη γεύση σου και ανούσια γιατί δεν τους χαμογελάς.
Θέλω εσένα σε ένα κόσμο χωρίς μυρωδιά, να μπορώ να ακουμπάω ελαφρά στην άκρη του λαιμού σου και να αγγίζω το κορμί σου με τα ακροδάχτυλα μου. Για να λέω πως για μια στιγμή ζω. Ζω αυτό που όλοι ζηλεύουν. Το υπέρτατο. Το μοναδικό.
Αν δεν είσαι εσύ, δεν είναι τίποτα αρκετό σε αυτόν τον κόσμο.
Γι’αυτό σε ρωτάω, αντέχεις να είσαι εδώ; Αντέχεις όπως εγώ αυτό το μαζί;