Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Όσοι δείλιασαν, έμειναν με έρωτες ανεκπλήρωτους.
Θα έχεις παρατηρήσει πως υπάρχουν στιγμές, που δε μοιάζουν σημαντικές, όμως μπορούν να σου αλλάξουν όλη τη ζωή.
Θα είναι ένα βλέμμα που κράτησε παραπάνω από το φυσιολογικό, εκείνο το χαμόγελο που μίλησε αντί για εσένα, μία καρδιά που χτύπησε δυνατά μα δεν ακούστηκε. Με αυτόν τον τρόπο γεννιούνται οι έρωτες που ποτέ δεν κατέληξαν μαζί. Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, αυτοί που έβγαλαν ρίζες βαθιά μέσα μας και τις κρατήσαμε σαν μυστικό.
Η δειλία δεν είναι πάντα αδυναμία. Κάποιες φορές είναι η αυταπάτη ότι «θα υπάρξει χρόνος» ή «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα». Η ζωή όμως προχωρά και δε σε περιμένει. Οι άνθρωποι φεύγουν και αυτή η στιγμή που περίμενες δεν επιστρέφεται ποτέ. Κι εσύ; Εσύ μένεις με το βάρος του «αν». Αν είχα μιλήσει, αν είχα αγκαλιάσει, αν είχα προλάβει να δείξω αυτά που νιώθω. Όλα αυτά έμειναν μέσα σου και τώρα ακούς ένα τραγούδι στο repeat, ένα θλιβερό… τραγούδι.
Όσοι τόλμησαν, ακόμα κι αν πληγώθηκαν και πόνεσαν, κέρδισαν κάτι που όσοι δείλιασαν δε θα μάθουν ποτέ τη γεύση της αληθινής εμπειρίας. Δεν έμειναν στη σιωπή. Έζησαν, είδαν, ένιωσαν και χόρεψαν στη χαρά και στον πόνο του έρωτα.
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Δεν έχει σιγουριά, διψάει για ρίσκο. Διψάει για ζωντάνια, για ένταση. Μην τον αφήσεις να περάσει χωρίς να τον αγγίξεις.
Στο τέλος, κανείς δε θυμάται την αποτυχία, αλλά θα θυμάται και θα πονάει για τις ευκαιρίες που άρπαξε όταν έπρεπε. Εκεί ίσως να κρύβεται και το μάθημα. Να προτιμάς μία πληγή, από την αιώνια σιωπή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
