Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Ο έρωτας, για μένα πάντα ήταν μια αταξία. Όχι από αυτές που σε διαλύουν, αλλά από τις άλλες, τις όμορφες, τις ζωντανές, τις επικίνδυνα αναζωογονητικές.
Που όσο ρεαλίστρια κι αν είμαι, δεν κάνω πως δεν τη θέλω.
Δεν έχω ανάγκη κάποιον να με «συμπληρώσει», ευτυχώς είμαι ολόκληρη. Αλλά θέλω εκείνον που θα πλησιάσει και θα κάνει την τάξη μου να μετακινηθεί προς τη σωστή αταξία, αυτή που σε κάνει να θυμάσαι ότι έχεις παλμό.
Θέλω τον άνθρωπο που θα δημιουργήσει αναστάτωση χωρίς να χρειαστεί να σηκώσει θόρυβο. Αυτόν που μπαίνει στο χώρο μου και δεν τον κλονίζει, αλλά τον αναζωογονεί.
Ο έρωτας που με αφορά και με εξιτάρει δεν είναι γλυκανάλατος. Είναι καθαρός, άμεσος, αληθινός. Είναι η στιγμιαία παύση που κάνω όταν βλέπω κάποιον να με ενδιαφέρει πραγματικά. Είναι το «κάτσε, αυτό το νιώθω» που δεν προσπερνάω.
Γιατί μπορεί να αγαπώ τη λογική, αλλά δεν την αφήνω να μου κόβει τον δρόμο όταν κάτι μέσα μου ξέρει καλύτερα.
Δεν θέλω τις μεγάλες δηλώσεις. Θέλω συνέπεια. Θέλω αλήθεια. Θέλω εκείνον που η ενέργειά του θα προκαλέσει την ωραία αταξία. Όχι, αυτή που με διαλύει, αλλά εκείνη που με κάνει πιο ζωντανή από πριν.
Κι ίσως αυτή να είναι η πιο αιχμηρή παραδοχή μου..
«Δεν ψάχνω τον έρωτα για να με αλλάξει. Ψάχνω εκείνον που θα με δει όπως είμαι… και θα με αναστατώσει ομορφότερα.»
Η καρδιά μου δεν χρειάζεται σωτήρα. Χρειάζεται σπινθήρα.
Κι όταν εμφανιστεί η σωστή αταξία, δεν θα τη φοβηθώ, θα τη διαλέξω.
