Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Ήμουν από κείνους τους ανθρώπους που τους άρεσε η “τάξη”. Από κείνους που αρέσκονταν στο να έχουν μια συγκεκριμένη οδό μέσα στην οποία θα κυλούσαν ομαλά όλα, (όλα όμως) γύρω τους.
Είχα βάλει σε απόλυτη τάξη τα επαγγελματικά μου, τις φιλοδοξίες, τους προσωπικούς στόχους και τις προτεραιότητές μου. Αποτύγχανα παταγωδώς όμως, κάθε φορά που προσπαθούσα να βάλω σε “κουτάκια” τους ανθρώπους. Αγχωνόμουν συνέχεια, ώστε να τους στοιχίσω στο μυαλό μου όπως ήθελα εγώ, όπως βόλευε εμένα.
Ανάθεμα κι αν είχα πέσει ποτέ “μέσα” για άνθρωπο, ανάθεμα.
Πάμε πάλι.. «Εσύ εδώ!», «Εσύ εκεί στους καλούς!», «Εσύ με τους κακούς.», «Εσύ.. δεν ξέρω.» κι «Εσύ.. πάλι δεν ξέρω.»
Σιχαινόμουν όσο τίποτε τις καινούργιες γνωριμίες. Ο σημαντικότερος λόγος ήταν επειδή, μηχανικά, το μυαλό μου έπρεπε, επιβαλλόταν κι έμπαινε στη διαδικασία να βάλει την κάθε “νέα γνωριμία” σ’ένα “νέο κουτάκι”.. Άπειρες φορές καθόμουν και μάλωνα με τον εαυτό μου, όχι μονάχα εκ των υστέρων, για το εάν ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει μπει στο σωστό κουτάκι. Αν όντως υπάρχει σωστό “κουτάκι”..
Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να δεχθούμε τη διαφορετικότητα;
Πόσο μάλλον να την αποδεχθούμε κιόλας ή να συνυπάρξουμε μαζί της;
Γιατί άραγε; Μην αναρωτιέστε άδικα. Μην αναρωτιέστε γιατί φεύγουν σωρηδόν οι άνθρωποι από τις ζωές μας. Όλη αυτή η αποπνικτική αιθαλομίχλη, όλη αυτή η εξουθενωτική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε κουτάκια, κουράζει. Κουράζει πολύ. Ίσως να μην το καταλαβαίνουμε αλλά εξασθενεί κι εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχει μία όψη πραγμάτων.. Δεν υπάρχει μονάχα το μαύρο ή το άσπρο υπάρχουν και οι αποχρώσεις αυτών..
Δύσκολο ε; Προσπάθεια θέλει! Προσπάθεια και κατανόηση!
Δείχνει δειλία από μέρους μας, να απαιτούμε από τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται όπως ακριβώς θέλουμε εμείς. Είναι εγωιστικό να προβάλουμε συνεχώς τη λανθασμένη γνώμη μας και να παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε τον άλλο στο “κουτάκι” του. Από αντίδραση και μόνο, θ’αρχίσει να “κλωτσάει” κάποια στιγμή, ώστε να βγει έξω.. Να ξεφύγει από τα στεγανά μέσα στα οποία τον έχουμε κλείσει. Τέλος είναι πολύ μικρόψυχο κι εγωπαθές να βάζουμε ταμπέλα στον έρωτα, στη φιλία, σ’αυτούς που θεωρούμε εμείς οικογένειά μας, σ’αυτούς που θεωρούμε εμείς αδέρφια μας..
Φτάνει πια με όλους εκείνους που ακολουθούν τυφλά τη μάζα κι αναλώνονται σε συχνές μετακινήσεις, από το μαύρο στο άσπρο και τούμπαλιν.
Φτάνει πια μ’όλους εκείνους που βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους κι έχουν ως αφετηρία και τερματισμό το “Δούναι και λαβείν”.
Γιατί να μοιάζει ακατανόητο ένας άνθρωπος να μπορεί.. να είναι έρωτας, φίλος, αδερφός κι οικογένεια μαζί, γιατί;
Όλοι έναν τέτοιο άνθρωπο δεν ψάχνουμε; Κάνω λάθος; Δεν ξέρω.. Ίσως είμαι από τους τυχερούς.. Ίσως το σύμπαν να γνέφει θελκτικά σ’όσους απλά κυλούν με τα νερά του ποταμού..
