Μην αναλώνεσαι σε “παιδικούς θυμούς”, κράτα αυτό που έχει αξία!

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού

Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μας, ίσως πολλές φορές να διαπιστώσουμε πως το πρόσωπο ενός ενήλικα όταν θυμώνει, “μεταμορφώνεται” στην ίδια παιδική φατσούλα, όπου σε νηπιακή ηλικία μούτρωνε, κατσούφιαζε και έκανε πείσματα μέχρι να γίνουν τα πράγματα όπως τα ήθελε. Τα χρόνια πέρασαν, το νηπιάκι έγινε 18 ετών και πήρε την ταμπέλα του ενήλικα. Είναι όμως αρκετή μια ημερομηνία γέννησης για να μας δώσει την ιδιότητα του ενήλικα;

Πολλές φορές η ενηλικίωση με βάση την ημερομηνία γέννησης, δεν συμβαδίζει με την συναισθηματική ενηλικίωση. Δύσκολα και έντονα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν ως παιδιά, καθώς δεν υπήρχε κάποιος ενήλικας με την αντίστοιχη συναισθηματική ωριμότητα που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να τα διαχειριστούμε και να τα ρυθμίσουμε, μας ακολουθούν και στο τώρα. Μια θλίψη μπορεί να μας καθηλώσει και να μας κάνει να νιώσουμε την ίδια ίσως αβοηθησία που νιώθαμε ως παιδιά, ενώ ένας θυμός μπορεί να συνεχίζει να εκφράζεται με έναν πιο παιδικό τρόπο, ο οποίος να μην έχει αλλάξει ποτέ.

Έτσι, κάποιες φορές μας συνεπαίρνει το συναίσθημα του θυμού και μας κάνει ίσως να λέμε και να κάνουμε πράγματα πολύ παρορμητικά. Αν σκεφτούμε μετά την αντίδραση μας, την αναγνωρίζουμε ως υπερβολική και καταλαβαίνουμε εκ των υστέρων τι άλλο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ή πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να είχαμε φερθεί. Την στιγμή όμως που συμβαίνει το γεγονός, μοιάζει σαν το λογικό μας κομμάτι να έχει παραμεριστεί και τη θέση του να έχει πάρει ολοκληρωτικά το συναίσθημα. Το παραπάνω ίσως κάποιες φορές να έχει σαν συνέπεια να αναλωνόμαστε σε περιττές συζητήσεις και να χάνουμε ενέργεια προσπαθώντας να “αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες”. Όταν το αίσθημα της αδικίας ή της απογοήτευσης μας κυριεύσει, τότε το θερμόμετρο του θυμού ανεβαίνει, η λογική παραμερίζεται και είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το θυμωμένο νηπιάκι που κάνει μούτρα και φωνάζει.

Πώς θα ήταν αν αντιδρούσαμε διαφορετικά, πιο ενήλικα; Με τα παραπάνω δεν θέλω να πω ότι ο ενήλικας δεν θυμώνει, καθώς θα ήταν άτοπο. Ο θυμός είναι ένα από τα πέντε βασικά συναισθήματα με τα οποία γεννιόμαστε και έχει πολύ προστατευτικό χαρακτήρα, καθώς αν δεν θυμώναμε δεν θα ξέραμε ότι κάτι μας ενοχλεί, κάποιος έχει παραβιάσει τα όρια μας κλπ. Ένας ενήλικας που είναι συναισθηματικά ώριμος, ακόμα κι αν τύχει να έχει αυτή την παιδική αντίδραση, μπορεί έγκαιρα να την αναγνωρίσει, να καθησυχάσει το μικρό παιδάκι μέσα του που θύμωσε, να πάρει λίγο χρόνο ώστε να μπορέσει να χαλαρώσει και έπειτα να εξετάσει πώς μπορεί να διαχειριστεί το θέμα που έχει προκύψει.

Δεν είναι εύκολη η αναγνώριση ενός παιδικού θυμού, ειδικά αν είναι κάτι που μας πλημμυρίζει. Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας και να διερευνήσουμε πού και πότε αναλωνόμαστε σε περιττά πράγματα και χάνουμε ενέργεια. Η αναγνώριση είναι το πρώτο σκαλοπάτι της αλλαγής. Αξίζει να το δοκιμάσουμε.