Η αληθινή αγάπη δεν νοθεύεται, μάτια μου
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Είχα για χρόνια μια ακόρεστη δίψα γι’αυτόν τον άνθρωπο που δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου. Πίστευα ότι θα γυρίσει σε μένα γιατί ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Έτσι πίστευα τουλάχιστον. Κι έμεινα εκεί στην άκρη για χρόνια, να περιμένω, να προσμένω ένα του βλέμμα, μία του λέξη. Θώπευα τις μνήμες μου με στοργή για να θυμάμαι. Τον χάιδευα στα όνειρά μου για να μην δειλιάζω, να μην λιποψυχώ. Τον φιλούσα και σπάραζε η ψυχή μου γιασεμιά.
Κάποια μέρα κατάλαβα ότι δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Κι εγώ νείρομαι με μια επιθυμία κατάφωρη στο στόμα. Κατάλαβα ότι στην θέση μου υπήρχε άλλη, πιο καλή, πιο όμορφη, δεν είχε σημασία, μια άλλη. Μου πήρε χρόνια να κηδέψω το συναίσθημά μου, να το εντάξω στα παρελθόντα. Αλλά δεν μου πέρασε ποτέ απ’τον νου, την αγάπη μου να την κάνω μίσος, να την υποτιμήσω.
Όταν αγαπάς πραγματικά και απόλυτα δεν νοθεύεις την αγάπη σου με αρνητικά συναισθήματα, πόσο μάλλον με μίσος. Κι αν υποθάλπεις το μίσος, τότε δεν αγάπησες πραγματικά. Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σπάνιο κρασί και δεν νοθεύεται μάτια μου. Είναι εκεί, όσα χρόνια και να περάσουν και περνάει στο αίμα σου αιώνια. Κι αυτό που μένει, είναι πάντα γλυκό κι όχι πικρό σαν το μίσος. Γι αυτό σου λέω, “αν χωλαίνεις την αγάπη είσαι σίγουρος ότι αγάπησες”;