Ευτυχία είναι να συνεχίζεις να ποθείς το άτομο που ήδη έχεις.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.

Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε άπληστοι. Όσο και να το αποφεύγουμε, όσο και να προσπαθούμε για το αντίθετο, είμαστε πλασμένοι μ’έναν περίεργο τρόπο, που μας κάνει να θέλουμε περισσότερα, όταν ήδη έχουμε αρκετά και να μην νιώθουμε πλήρεις, τη στιγμή που δε μας λείπει τίποτε. Και αυτό ισχύει για τον κάθε ένα από εμάς, που αδειάζοντας τη σκέψη του τα βράδια από έγνοιες και σκοτούρες, την “μολύνει” ξανά με όλα αυτά που θα έπρεπε να προσθέσει στη ζωή του, λησμονώντας αβίαστα όλα αυτά που ήδη έχει και τον κάνουν τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου.

Γιατί; Γιατί γίναμε τόσο αχάριστοι στις σχέσεις μας; Από πότε θεωρήσαμε δεδομένο το “σ’ αγαπώ” στον έρωτα;. Γιατί μπερδέψαμε το “για πάντα μαζί” με τον συμβιβασμό; Πού κρύφτηκε η λαχτάρα για τα λίγα και καλά; Γιατί δε βλέπουμε πια τη μεγαλειότητα των απλών πραγμάτων και γιατί σταματήσαμε να προσπαθούμε για αυτά που μας ανήκουν;

Ευτυχία είναι να θέλεις να προσπαθείς για αυτό που ήδη έχεις. Δεν πρόκειται να σε γεμίσει τίποτε περισσότερο από το να εκτιμήσεις τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου. Να παλεύεις για να τον βλέπεις να γελάει και να χαίρεσαι διπλά, όταν ξέρεις πως ο λόγος που είναι χαρούμενος κρύβεται μέσα στο δικό σου όνομα. Να μαλώνετε σαν μωρά, όπως κάνατε πάντοτε και να ξεκαρδίζεστε στα γέλια μόλις κοιταχτείτε κατά λάθος στα μάτια.

Ευτυχία είναι να συνεχίζεις να ποθείς το άτομο που ήδη έχεις. Να κοιμάσαι μαζί του τα βράδια και να ξυπνάς στη μέση της νύχτας για να το αγκαλιάσεις σφιχτά, γνωρίζοντας πως η ζέστη του θα σε κάνει να κοιμηθείς λιγάκι ευκολότερα. Να ξυπνάς και να νιώθεις ευλογημένος που νιώθεις ακόμη τα ίδια σκιρτήματα στο στομάχι, όμοια με την πρώτη φορά.

Να γίνεσαι καλύτερη κάθε μέρα και να μην αφήνεις τον εγωισμό να σου τρώει την ψυχή. Να ζητάς συγγνώμη με φιλιά και να συνεχίζεις να κάνεις όλες εκείνες τις παλαβομάρες που του άρεσαν πριν κάνετε παιδιά, που σκαρφάλωνες πάνω του για να του διώξεις τα “μούτρα”, που κρατούσες το πρόσωπό του κολλημένο στο δικό σου, που τον αγκάλιαζες χωρίς λόγο και αιτία την ώρα που διάβαζε, που έκλεβες την τσίχλα του μέσα από το στόμα του, που γινόσουν η καλύτερή του φίλη με τις συμβουλές σου και η ομορφότερη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει δίπλα του με το χαμόγελό σου.

Να του γελάς και να μην αφήνεις τον χρόνο να σας ρίχνει, μονάχα να σας δένει περισσότερο. Γιατί ο χρόνος φέρνει φθορές μόνο αν τα θεμέλια δεν έχουν χτιστεί με σωστό τρόπο. Να είσαι το στήριγμά του και, αν ακόμη δεν μοιάζουν όλα σαν την πρώτη φορά, να νιώθεις χαρούμενη με όλες αυτές τις νέες “πρώτες φορές” που θα κατακτήσετε παρέα. Και αν δεν πιστεύεις στα happy ends, πίστεψε τουλάχιστον σε όλες αυτές τις στιγμές ευτυχίας κοντά στον έναν της ζωής σου.

Αν συνεχίζεις να ποθείς και να περιμένεις να δεις με λαχτάρα τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου, είσαι κάτι παραπάνω από ευτυχισμένη. Έχεις αγγίξει τον ουρανό και όλα τ’αστέρια μαζί και όλα τ’άλλα γύρω σου κάνουν έναν περίεργο θόρυβο, που τόσο πολύ σε κουράζει και από καιρό έχει πάψει να σ’ ενδιαφέρει. Σου αρκεί ένα τζάκι αναμμένο, τα πόδια σου στην αγκαλιά του και ένα μισοκοιμισμένο “σ’αγαπώ” από το στόμα του, για να πεις ευχαριστώ στη ζωή σου.