Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Καμιά φορά, εκείνον τον πόνο που κρύβεις μέσα σου, που σε αφήνει παγωμένο σε στιγμές που δεν το περιμένεις, που σου θολώνει το μυαλό και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι πόσο αφοπλιστικά αφόρητος είναι, καμιά φορά εκείνον τον πόνο έχεις την ευκαιρία να τον αποχωριστείς.
Έχεις την ευκαιρία να τον αποτινάξεις από πάνω σου και εσύ πεισματικά τον κρατάς σφιχτά στις χούφτες σου, μην φύγει ούτε στάλα.
Είναι ο μοναδικός κρίκος που σου απέμεινε από ό, τι τέλειωσε, από ό, τι με βία αποχωρίστηκες, από ό, τι επένδυσες και τελικά ναυάγησε.
Αρνείσαι να τον αποχωριστείς, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσεις λίγο ακόμα εκείνο το κάτι.
Και όσο περισσότερο πονάς, τόσο πιο κοντά του νιώθεις.
Βλέπεις, η απώλεια, από όπου κι αν προέρχεται είναι αβάσταχτη. Την νιώθουμε να μας κυκλώνει και να μας μικραίνει και όταν την παίρνουμε σφιχτά αγκαλιά δεν την νιώθουμε πια τόσο βαριά.
Καμιά φορά κρατάμε τον πόνο σφιχτά στα χέρια μας, τόσο που μας πονάει διπλά και αντί να τον αφήσουμε και να μεγαλώσουμε γύρω του, να τον κάνουμε μικρό, τόσο που πια να μην τον σκεφτόμαστε καν, εμείς τον γιγαντώνουμε, του δίνουμε ζωή, του δίνουμε εξουσία, ίσα για να μην τον νιώσουμε.