Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Ξέρεις, δεν σου χρωστάει η ζωή έναν έρωτα.
Δεν σου χρωστάει έναν άνθρωπο που θα έρθει στη ζωή σου, έτσι, από το πουθενά και στην αγκαλιά του θα καταλάβεις γιατί ποτέ δεν ταίριαξες σε καμία άλλη.
Η ζωή, γενικά, δεν σου χρωστάει.
Ούτε η μοίρα, ούτε το κάρμα, ούτε κανείς.
Εσύ χρωστάς στον εαυτό σου να καθαρίσεις από το παρελθόν σου, να αφήσεις πίσω σου κάθε τοξικότητά (όχι μόνο των άλλων και δική σου), να αφήσεις πίσω κάθε λάθος (όχι μόνο των άλλων και τα δικά σου), κάθε προδοσία (όχι μόνο των άλλων και δική σου).
Εσύ χρωστάς στον εαυτό σου να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, χωρίς στεγανά.
Να δώσεις και να δοθείς χωρίς μέτρο.
Να ερωτευτείς χωρίς “αλλά” και όρους διαπραγμάτευσης.
Εσύ χρωστάς στον εαυτό σου, να ξεβολευτείς από την ζώνη ασφαλείας σου και να το ζήσεις!
Να μην το ρισκάρεις. Να μην το αφησεις για “όταν θα..”. Να μην το χαραμίσεις σε παιχνίδια εξουσίας, ανασφάλειες και ανουσιότητες.
Όταν στην πόρτα σου έρθει ο άνθρωπος που θα τον κοιτάς και θα σκέφτεσαι τον εαυτό σου χούφταλο, να κάθεστε σε ένα παγκάκι και να μοιράζεστε ανάλατο πασατέμπο (γιατί το αλάτι ανεβάζει την πίεση..), όταν θα γελάτε με τα ίδια αστεία, όταν ο έρωτας, η αγάπη, ο πόθος, το πάθος, θα έχουν την ίδια διάλεκτο και δεν θα χρειάζονται υπεραναλύσεις, όταν το τέλος θες να σας βρει στο ίδιο μαξιλάρι, τότε θα καταλάβεις γιατί όλα τα άλλα, δεν προχώρησαν. Γιατί όλα τα άλλα, είχαν ένα εμπόδιο, έστω κι ανεπαίσθητο.
Γιατί δεν ήταν ο άνθρωπός σου.