Όταν είμαι κοντά σου, δεν φοβάμαι πια. 

Γράφει η Νεφέλη

Μην με αφήσεις στιγμή. Συνέχισε να μου κρατάς το χέρι, όπως τότε, στον πρώτο μας περίπατο. Σε έχω ανάγκη. Θέλω να νιώθω το άγγιγμα και την παρουσία σου. 
Η κορμοστασιά σου πλάι μου, με κάνει να νιώθω ασφαλής. 

Φοβάμαι όταν σε βλέπω σκεπτικό και συννεφιασμένο. Ανησυχώ όταν γίνεσαι απόμακρος. 
Ναι γλυκέ μου. Σε έχω ανάγκη 24 ώρες το 24ωρο, το ομολογώ, χωρίς φόβο και με πάθος. Είσαι κάτι παραπάνω από ένας απλός σύντροφος για μένα. 
Σε θαυμάζω γιατί ποτέ δεν φοβήθηκες, ούτε και δείλιασες στα δύσκολα. 
Οι καταραμένες μαύρες στιγμές μου, δεν σε έκαναν να φύγεις μακριά. 
Απεναντίας μάλιστα, σε φέρανε πιο κοντά μου. 

Αγκάλιασες τους φόβους μου, τις καχυποψίες μου, τις αναποδιές μου. 
Όλα τα αντιμετώπισες με υπομονή και κυρίως με αγάπη. 
Ναι. Η αγάπη σου, ήταν βάλσαμο και γιατρικό. 
Έμεινες να με στηρίζεις ακόμη κι όταν σε έσπρωχνα και σου φώναζα να φύγεις μακριά. 
Εσύ όμως εκεί. Βράχος σταθερός κι ακλόνητος. 

Είσαι σπάνια πάστα ανθρώπου. Κάποιες στιγμές νομίζω πως είσαι βγαλμένος από μια άλλη εποχή. 
Αλήθεια, σου αξίζω πραγματικά; Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι. 
Δίπλα σου νιώθω πραγματική γυναίκα, με όνειρα κι επιθυμίες. 
Γιάτρεψες τους δαίμονές μου και μαλάκωσες το “είναι” μου. 
Έχεις το χάρισμα να ακούς και να αφουγκράζεσαι. 

Παρατηρείς και ψάχνεις να δεις τι κρύβεται πίσω από μια λέξη, μια φράση, μια συμπεριφορά. 
Νιώθεις και μοιράζεσαι τη χαρά αλλά και τη λύπη. Ξέρεις να με συμπαρασέρνεις στα όνειρα και τις ελπίδες. 
Νοιάζεσαι το πώς με κάνεις να νιώθω. 
Κρατάς ανοιχτές τις πόρτες της επικοινωνίας και δεν ορθώνεις τείχη. 

Το χαμόγελό σου, γίνεται φάρος μου στα στριμώγματα της ζωής. 
Όχι, όταν είμαι κοντά σου, δεν φοβάμαι πια. 
Κανέναν και τίποτα. 
Μα κυρίως μωρό μου, έχεις μεγάλη καρδιά που είναι γεμάτη αγάπη. 
Κι αυτή την αγάπη, ξέρεις να τη μοιράζεσαι και να τη χαρίζεις εκεί που επιλέγεις. 

Σοφά, μετρημένα και στην κατάλληλη δοσολογία. 
Πώς να μην είμαι τυχερή λοιπόν που επέλεξες να είμαι στη ζωή σου;