Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Όσο θα με χτυπούν τόσο θα αντιστεκομαι.
Όσο θα θέλουν να με εξαφανίσουν τόσο θα θεριεύω.
Εσύ που τα έχεις καλά με τα μέσα σου, μια καθαρή συνείδηση. Ένα χαμόγελο και μια καλοπροαίρετη σκέψη για όλους, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
Εσύ που σε μάθανε πως δεν είσαι θεός και τέλειος για να κρίνεις. Που δεν μιλάς για τα λάθη των άλλων σαν να μην έχεις κάνει ποτέ σου ούτε ένα.
Εσύ που έχεις μέσα σου ξεκαθαρίσει τι είναι σωστό και τι όχι, κανείς και τίποτα δε σου αλλάζει γνώμη και δεν κάνεις εκπτώσεις, αλλά αφήνεις τους άλλους ήσυχους με τις επιλογές τους, χωρίς να παίρνεις λόγο σε αυτές, γιατί πολύ απλά δε στο ζητήσανε ..
Μπορείς να μην ανησυχείς καθόλου για το τι θα σου συμβεί.
Έχεις γερές βάσεις και ξέρεις να παλεύεις, έχεις μέσα σου στεριώσει όσα καλά μπορούσες.
Κι όσο κι αν σε χτυπούν, θα αντιστέκεσαι.
Όσο προσπαθούν να σε εξαφανίσουν θα θεριεύεις.
Γιατί ξέρεις καλά πως η ζωή δεν είναι εύκολη για τους ανθρώπους με ωραία ψυχή. Εκείνους που δεν αδικούν, όσους δεν μένουν στα επιφανειακά και δεν κρίνουν σαν αλάθητοι.
Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για τους καθαρούς ανθρώπους, για ‘κείνους με το καθαρό βλέμμα.
Που αντικατοπτρίζει και μια καθαρή συνείδηση, από εκείνες που τα βράδια σε αφήνουν να κοιμηθείς γαλήνια.
Δεν αρέσει στον κόσμο ο δυνατός, αυτός που δε σκύβει το κεφάλι στις αναποδιές και δε γονατίζει στα δύσκολα.
Τον χτυπούν με την πρώτη ευκαιρία και αν μπορούσαν θα τον εξαφάνισαν.
Κανείς δε ξέρει στ’ αλήθεια γιατί παρά μόνο οι ίδιοι.
Ίσως να μην αντέχουν την αξιοπρέπεια με την οποία παλεύεις, ίσως πάλι απλά δεν αντέχουν τον εαυτό τους και προσπαθούν να σε ρίξουν εκεί που είναι οι ίδιοι.
Εσένα λοιπόν σε θαυμάζουμε, και παραδειγματιζόμαστε ώστε να γίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι.
Σε βλέπουμε να δυναμώνεις κάθε φορά που σε χτυπούν και λέμε μπράβο.
Κι όταν σε λασπολογούν και ψιθυρίζεις
“Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε ” Και φεύγεις αδιάφορα αφήνοντας ως τελευταία εικόνα την πλάτη σου, πάλι μπράβο λέμε.
Ναι υπάρχουμε κι εμείς που υποκλινόμαστε στη δύναμη σου, που σιωπηλά σε παρακολουθούμε με χαρά.
Υπάρχουμε κι εμείς που δε θέλουμε τέτοιους ανθρώπους να τους εξαφανίσουμε αλλά,να γίνουν περισσότεροι.
Μπας και βρεθεί νόημα σε μια κοινωνία που, μόνο να κρίνει ξέρει και να κομπλάρει μπροστά στο όμορφο και το καθαρό.
Μήπως αλλάξει κάτι μέσα στην τόση μιζέρια και στην τόση ελαφρότητα.
Στο επιφανειακό που μέσα του σαπίζει.
