Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Πληκτρολογείς τον αριθμό. Η ταχυκαρδια έχει βέβαια ξεκινήσει ώρα πριν. Χτυπάει, χτυπάει και ξαφνικά : – “Παρακαλώ. ”
Καταπίνεις, για να κατέβει ο κόμπος από το λαιμό σου και με σχεδόν φωνή που τρέμει, του λες: -” καλημέρα “. Από την αλλη άκρη του ακουστικού, σιωπή. Παίρνεις βαθιά ανάσα και συνεχίζεις : -” Μήπως να… Εεεε… Να κλείσω; Ενοχλώ;
-ΝΑΙ”.
(Τι “ναι” ρε; “Ναι”; Μετά από τρεις μήνες που έχεις να με δεις, να με ακούσεις, να με διαβάσεις, μου λες “ναι”, με τέτοια ευκολία; Εγω είμαι! Εκείνη, που έλεγες πως σε κάνει να νιώθεις πρωτόγνωρα. Που διέσχιζες χιλιόμετρα, για να τη δεις, έστω και για μισή ώρα. Που της έγραφες τραγούδια. Που θαυμαζες το μυαλό της, το χιούμορ της. Που ήταν το χαμόγελο σου… Θυμάσαι; Έτσι με έλεγες :”χαμόγελο μου”. Ωχ! Παραλίγο να ξεχάσω το πιο σημαντικό :”Σ’ αγαπώ και ξέρω τι σημαίνει αυτό. Και δεν το λέω εύκολα “. Με κοίταζες στα μάτια και με διαβεβαιώνες πως ξέρεις τι σημαίνει… Λίγους μήνες μετά, αδιαφορείς για οσα έχω ανάγκη να σου πω. Block στο Facebook, στο viber, φραγή εισερχομένων κλήσεων και sms, δεν έχω ιδέα αν διάβασες τα τοσα e-mails, που σου έστειλα… Και σήμερα : “ΝΑΙ”. ΝΑΙ, να κλείσω. ΝΑΙ, ενοχλώ. Αυτο είχες μόνο να μου πεις. Ε, ΝΑΙ, λοιπόν. Είσαι μαλακας! ΝΑΙ, είσαι κούφιος! ΝΑΙ, βρίζω! Βρίζω, ενώ ξέρω πόσο πολύ ΔΕΝ σ’ αρέσει. Ενώ ξέρω, πως ένας… Κen, όπως εσύ, θέλει δίπλα του μια… Βarbie. Λυπάμαι πολύ, που τελικά αποδείχτηκα πιο καστανή, πιο κοντη και πιο αθυρόστομη άπο την sexy κούκλα των παιδικων μας χρόνων. Λυπάμαι πολύ, που πια δεν είμαι εγώ το χαμόγελο σου. Μα πιο πολύ απ ολα, λυπάμαι που δεν κατάφερα να γεμίσω την κούφια καρδιά σου, αγαπωντας σε…).
-“Εντάξει. Κλείνω “.
Τουτ… Τουτ… Τουτ.