Φτάνουν πια οι μισές αλήθειες.

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Πόσα είπαμε και πόσα αφήσαμε πίσω.

Άλλες φορές θέλαμε να τα ξεστομίσουμε και άλλες το μετανιώσαμε.

Το τέλος μας ήταν γλυκόπικρο. Βρίσαμε, φωνάξαμε, κλάψαμε και το τέλος πάντα αναμενόμενο ήταν.

Προσευχήθηκα στην ζωή να είμαστε ξανά μαζί, τις ώρες που ένιωθα ανασφαλής. Τί να το κάνω όμως.

Ξανά τα ίδια θα γινόντουσαν. Φωνές, αγάπες, καυγάδες,
έρωτες. Άντε ξανά από την αρχή εαυτέ μου, έλεγα και ξανά έλεγα. Και όσο το έλεγα άλλο τόσο μου έλειπες. Πόσος μαζοχισμός πια;!

Αφού τελείωσε και η σχέση μας ήταν γεμάτη φουρτούνες παρά ηρεμία. Και όμως, μου λείπεις τόσο πολύ. Λαχταρώ να σε συναντήσω, να ακούσω την φωνή σου ξανά, να νιώσω την αγκαλιά σου ξανά. Εκείνη που μέσα της χανόμουν. Να δω το χαμόγελό σου ξανά και να χαμογελάσει και η δική μου καρδιά.

Μπήκε η τελεία, φτάνει πια!

Μια ευχή στην ζωή θα κάνω. Την συνάντηση εκείνη που θα με κάνει να νιώσω ζωντανή ξανά. Μια συνάντηση που είναι ειλικρινής και γεμάτη θαύματα.

Που η αγκαλιά της θα είναι ολόκληρη, φτάνουν πια οι μισές αλήθειες.