Υπάρχεις, και υπήρχες πάντα

Υπάρχεις και είσαι ξέχειλος από τα δικά μου συναισθήματα.
Υπάρχεις και υπήρχες πάντα, σαν τον καπνό του τσιγάρου που διαχέει στο αίμα μου.
Υπάρχεις στην μικρή φλεβίτσα που διογκώνεται στον λαιμό μου την ώρα που θυμώνει το πάθος μου για σένα.
Υπάρχεις την ώρα που κλαίω, την ώρα που ο πόνος δεν μ’ αφήνει να σε δω.
Υπάρχεις το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, την ώρα που ξαπλώνω και γέρνω στο μαξιλάρι μου κι εσύ είσαι εκεί δίπλα μου και μου μιλάς.
Υπάρχεις σ’ έναν κλειδάκι που κρατώ στο κομοδίνο μου μ’ όλες τις αναμνήσεις μας μέσα.
Σ’ αναζητάω σαν τον απελπισμένο που ψάχνει λίγη γη για να πατήσει, λίγη επιφάνεια να μοιραστεί.
Υπάρχεις σαν τον χαμένο που περπατάει με τις ώρες να βρει νερό για να πιει.
Υπάρχεις όπως δεν υπήρξε ποτέ κανείς, γιατί στην αγάπη μπαίνεις με το ίδιο απαράμιλλο πάθος.
Υπάρχεις για να σε προσκυνώ, όπως προσκυνάει η βροχή το χώμα.
Υπάρχεις σε κάθε αστέρι που πέφτει και κάνω την ευχή μου. Δεν ξέρω πως αλλιώς να στο πω, γιατί κλαίει η μουσική μέσα μου, γιατί φοβάται το σκοτάδι στο φως μου, γιατί παλεύει η αυγή στην χαραυγή σου.
Υπάρχεις σαν τους δείκτες του ρολογιού που τρέχουν μέσα στην κατάμεστη μέρα μου.
Υπάρχεις και είναι σαν να μην υπάρχει τίποτε πιότερο από εσένα!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου