Τρία χρόνια, μαμά!
Γράφει η Λιάνα
Τρία χρόνια μαμά! Εσύ σε άλλη διάσταση κι εγώ εδώ, να σου μιλάω κάθε μέρα για όσα συμβαίνουν.
Τρία χρόνια και το κενό έχει μείνει ίδιο, βαθύ, σκληρό. Η απουσία σου, ακόμα και τώρα, είναι στιγμές που ορμάει και με διαλύει σε δεκάδες μικρά κομμάτια, που το καθένα του γράφει και κάτι απ όσα με δίδαξες.
Ξέρεις τι έμαθα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια μαμά; Πως ο κόσμος είναι σκληρός, οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται κάθε σου ευαισθησία και φεύγουν. Κι εγώ έχω έχω χάσει την ασπίδα μου, τη φίλη μου, το λιμάνι μου.
Σου μοιάζω όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας μαμά. Μπορώ να αγαπάω ακόμα και στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Μπορώ να δίνω χωρίς να περιμένω. Και ώρες ώρες, πιάνω τον εαυτό μου, να έχει την καυστικότητα σου, το ύφος σου, να λέω τα λόγια σου.
Μου λείπεις μαμά! Οι νύχτες που περνάγαμε μιλώντας μέχρι τα ξημερώματα. Ο τρόπος που άντεχες κάθε ανοησία μου. Το γέλιο σου, σε κάθε ανατριχιαστική περιγραφή μου, για όλους τους τομείς της ζωής μου. Η μεγαλύτερη καρδιά, εσύ! Να συγχωρείς, να δίνεσαι!
Κι αν τώρα, που θεωρείται πως έμεινα μόνη, μπορώ να έχω το μυαλό μου συγκροτημένο και να πορεύομαι με σταθερά βήματα, το χρωστάω σε σένα. Που σε παρακολουθούσα να στέκεσαι όρθια κι ας σε είχε η ζωή χτυπήσει τόσο άδικα.
Σ’ αγαπάω μαμά… Κι η αγάπη αυτή δε μοιάζει με καμιά άλλη. Και θα ήθελα τόσο πολύ να σε αγκάλιαζα μια ακόμα φορά. Να σε νευρίαζα. Θα ήθελα να ακούσω άλλη μια φορά τη φωνή σου.
Και αντέχω μαμά! Αυτό θέλω να το ξέρεις και να μην ανησυχείς. Γιατί η ζωή μου, είναι πλέον στα χέρια μου και είμαι σίγουρη πως με βλέπεις από κει ψηλά και αναγνωρίζεις πως είχα μέσα μου μια δύναμη κρυμμένη για τα δύσκολα.
Είσαι πάντα εδώ μαμά! Σε νιώθω, με προσέχεις, σ’ ευχαριστώ για όλα!
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΜΑΜΑ.