Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Όχι, αλήθεια τώρα,για πείτε μας πόσο βλάκες είστε;
Πόσο βλάκες είστε όλοι εσείς, που φέρεστε στους ανθρώπους σας λες κι είναι κάτι δεδομένο και παντοτινό;
Και δεν σας περνάει βρε αθεόφοβοι ούτε λίγο από το μυαλό, ότι “αύριο” μπορεί και να μην τους έχετε.
Κι αφήνετε χρέη από “σ΄αγαπώ” κι από “σε νοιάζομαι”, δίχως να σκέφτεστε, ότι ίσως δεν θα σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να ξεχρεώσετε.
Και βάζετε πράξεις και λόγια στην αναμονή, λες και σας εγγυάται κάποιος ότι θα τα χρησιμοποιήσετε οπότε σας βολεύει κι όποτε ευκαιρείτε.
Πόσο βλάκες είστε;
Που πιστεύετε, ότι μια αγκαλιά δεν είναι σημαντική και μια καλή κουβέντα δεν είναι απαραίτητη, σε όσους είναι δίπλα σας.
Που νομίζετε, ότι οι σιωπές τους δεν κρύβουνε κραυγές κι ότι οι ματιές τους δεν έχουν προσδοκίες.
Που φαντάζεστε, ότι οι άνθρωποι είναι πιστές Πηνελόπες και ότι κι αν τους κάνετε θα είναι στο παλάτι και θα σας περιμένουνε αιώνια και για πάντα, αγνοώντας τους επίδοξους μνηστήρες που περιμένουνε να αρπάξουν την δική τους ευκαιρία.
Που θεωρείτε, ότι αυτονόητα κάθε πρωί που θα ξυπνάτε θα είναι εκεί και κάθε βράδυ που θα κοιμάστε θα είναι στις θέσεις τους.
Μα πόσο βλάκες είστε όμως;
Όταν βάζετε το “εγώ” σας πιο πάνω από εκείνους που χάιδεψαν τις πιο μεγάλες ήττες σας και φίλιωσαν με όλους τους δαίμονες σας.
Όταν πληγώνετε αυτούς, που σας στάθηκαν σαν βράχοι, στους πιο φρικτούς σας πόνους.
Όταν αδειάζετε με ευκολία όσους, είχανε χίλιους λόγους για να φύγουνε από τα αμέτρητα σας λάθη κι εκείνοι έμειναν εκεί, για να βαδίσουνε μαζί σας στην ζωή τους.
Όταν με θράσος ζητάτε την συχώρεση, χωρίς να συγχωρείτε κι όταν σας συγχωρέθηκαν πολλές φορές “εγκλήματα” κι εσείς κάνετε νέα.
Αλήθεια τώρα, πόσο μεγάλοι βλάκες είστε ρε;
Που ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτεστε, πως το αύριο κι οι άνθρωποι, δεν είναι δεδομένα.