Γράφει η Blonde Komando.
Πριν τελειώσω το Δημοτικό, ο πολυαγαπημένος μου δάσκαλος με φώναξε και μου έδωσε μια συμβουλή: “Να μην πηγαίνεις ποτέ με τον όχλο στη ζωή σου. Η μάζα έχει πάντα άδικο”.
Έκτοτε μισώ τις συγκεντρώσεις, τις μεγάλες παρέες, τη μόδα του συρμού και την άποψη της πλειοψηφίας. Και εξακολουθώ φυσικά να είμαι το τελευταίο οχυρό του αντικομφορμισμού σε μια ηλικία που όλες οι φίλες μου συμβιβάζονται με δουλειές που δεν τους αρέσουν και παντρεύονται ανθρώπους τους οποίους δεν θα γύριζαν καν να κοιτάξουν αν δεν ήταν απελπισμένες.
Το να πάω βόλτα στο Γκάζι λοιπόν αυτήν την Κυριακή, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Έχει πολύ κόσμο παντού και πολλές οικογένειες με παιδάκια, φαινόμενο ανεξήγητο. Στην Αμερική, οι οικογένειες με τα παιδάκια πηγαίνουν σε Entertainment Parks τις Κυριακές. Εδώ γιατί πηγαίνουν στο Γκάζι; Έξω από το ΜΕΤΡΟ έχει στηθεί ένα mini Woodstock όπου βλέπεις ό,τι πιο κοντινό στους χίπυς με 40-50 χρόνια διαφορά. Ήθελα να σταματήσω έναν τύπο και να του πω ότι ο Jim Morrison έχει πεθάνει εδώ και δεκαετίες αλλά φοβήθηκα μην αυτοκτονήσει από το σοκ.
“Είσαι απίστευτα όμορφη και λαμπερή σήμερα” σχολίασε η φίλη μου. Γεμάτη χαρά άρχισε να παρατηρεί τους δύο τύπους από το διπλανό τραπέζι οι οποίοι με κοιτούσαν επίμονα και προσπαθούσαν να ακούσουν τι λέω. Στη συνέχεια παρατήρησε ότι με κοιτούσε και ο σερβιτόρος, τον οποίο προσπάθησε επίσης να μου συστήσει. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι οι τηγανιτές πατάτες που καταβρόχθιζα είχαν για μένα περισσότερη αξία από τους τρεις τύπους που επιχειρούσε να μου προξενέψει και άξιζαν την αφοσίωσή μου (οι πατάτες πάντα και όχι οι τρεις τύποι).
Στο μεταξύ, είχα εκνευριστεί τόσο που επέστρεψα το κρασί το οποίο ήταν χάλια και απαίτησα να μου φέρουν ένα άλλο και να το ανοίξουν μπροστά μου, αφού πρώτα μελέτησα εκτενώς τη λίστα κρασιών του μαγαζιού.
Δεν είμαι παράξενη, είμαι απλά επιλεκτική σε όλα στη ζωή μου. Δεν τρώω junk food παρά μόνο σπάνια. Πίνω μόνο καλά κρασιά. Δεν ψωνίζω από το Zara. Και στις έρωτικές μου σχέσεις είμαι ακόμη πιο δύσκολη. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν μου άρεσαν όλοι οι άνδρες που ενδιαφέρονται για μένα, αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει σπάνια. Στατιστικά έχω υπολογίσει ότι μου αρέσει το 1% και αυτό δεν είναι κακό γιατί αγαπώ γενικά τα σπάνια αντικείμενα και τα limited edition προϊόντα.
Κατά συνέπεια με ενοχλούν απίστευτα οι φράσεις όπως “Ξεκίνα να βγαίνεις με άλλους”. Αν δεν με ενδιαφέρει κάποιος γιατί να βγω μαζί του? Όταν κάνω βόλτα σε μια βιτρίνα για να δω παπούτσια, δεν αγοράζω ποτέ όλα όσα βλέπω. Θα αγοράσω εκείνο το ζευγάρι που μόλις το δω η καρδιά μου θα αρχίσει να χτυπάει δυνατά και οι κόρες των ματιών μου θα διαστέλλονται. Το έπαθα σήμερα με ένα ζευγάρι Miu Miu στον “Καλογήρου” και νομίζω ότι θα τα ονειρεύομαι όλη τη νύχτα.
Υπάρχει επίσης ένα παράδοξο στη ζωή, όλοι αρχίζουν να ενδιαφέρονται για σένα όταν εσύ γράφεις ένα τεράστιο “Not Available” στο πρόσωπό σου.
Το τηλέφωνό μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει αλλά κόντρα στον κανόνα για τις γυναίκες είμαι από αυτές που όταν λένε “όχι” συνήθως εννοούν “ΌΧΙ” και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
“Επειδή είσαι πολύ ξεχωριστή, θα δυσκολευτείς να βρεις κάποιον τόσο ξεχωριστό όσο εσύ” συνέχισε η φίλη μου. Μέχρι πρότινος όμως νόμιζα ότι είχα βρει τον ξεχωριστό μου και ήμουν happy στο δικό μου μικρόκοσμο Αν δεν υπάρχει άλλος ξεχωριστός εκεί έξω (και μόλις έχασα τον τελευταίο των ξεχωριστών), εγώ θα ορκιστώ αιώνια αφοσίωση στον Christian Louboutin και δε θα σκοτώσω ποτέ τις παιδικές μου αξίες, το παροιμιώδες πείσμα μου και την πίστη στα όνειρά μου.
Τις μαγικές ιδιότητες που μου είχε πει εκείνος ότι διαθέτω.
Σίγουρα πάντως δε θα με δείτε ποτέ να συχνάζω στο Γκάζι, χέρι-χέρι με έναν αξύριστο μακρυμάλλη και δε θα ακούσετε ποτέ να “ερωτεύομαι” κάποιον που έχω απορρίψει πιο πριν…
Και ποτέ δε θα σταματήσω να αγαπάω τους δύσκολους ανθρώπους και τα δύσκολα projects.
Δεν ξέρω αν είμαι ξεχωριστή, απλά έχω επιλέξει να μην είμαι συνηθισμένη…
LoveLetters
