Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Περνώντας ακόμη ένας χρόνος από το σώμα μου, κάνω τον απολογισμό μου.
Τι έκανα, τι δεν έκανα.
Τι θέλω να κάνω.
Ποιους έχω δίπλα μου και ποιους όχι πια.
Συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα και ωρίμασα όταν κατάλαβα ότι δεν μπορώ να τα έχω καλά με όλους.
Ούτε όλοι να είναι καλά με όλους.
Έχω διαγράψει πια αυτήν την ουτοπική ιδέα από το κεφάλι μου.
Δεν θέλω ανθρώπους που στέκονται απέναντι μου, αλλά δίπλα μου.
Δεν θέλω εχθρούς, αλλά συμμάχους.
Κουράστηκα όταν όλοι τα ξέρουν όλα.
Και κυρίως όταν νομίζουν ότι ξέρουν το καλό μου.
Ναι, όταν ήμουν δύο χρονών το καλό μου ήταν να μην πέσω και φάω τα μούτρα μου.
Ίσως τότε να ήξεραν το καλό μου.
Τώρα όμως, όντας αισίως 33 χρονών, μην μου υποδεικνύεις ποιο είναι το καλό μου.
Και αφού ως παντογνώστης γνωρίζεις το δικό μου καλό, απάντα μου αυτό.
Το δικό σου το ξέρεις;
Ή να στο θέσω διαφορετικά, είσαι ευτυχισμένος με τις επιλογές σου και την ζωή σου;
Κάτσε λίγο και σκέψου το και ύστερα βλέπουμε αν είσαι ικανός να με συμβουλέψεις για ακόμη μια φορά.
Εγώ φίλε μου έχω βρει τις ισορροπίες μου.
Είμαι γεμάτη από αγάπη και ηρεμία.
Δεν έχω άλλο χρόνο να σπαταλήσω ακούγοντας την γνώμη του καθένα.
Ως γνωστόν όλοι έχουν από μία..
Δεν μ’αγγίζουν πια αυτά.
Γιατί μέσα μου πάγωσα.
Σκλήρυνα.
Δεν έχω χρόνο πια για σχέσεις τυπικές, για δηθενιές και ανωτερότητες.
Όσοι συνήθιζαν λοιπόν με αγάπη και στοργή να με χτυπάνε για το καλό μου, έχουν σβηστεί αυτομάτως και από τον χάρτη.
Και αν δεν γουστάρεις αυτήν μου την αλλαγή, no worries.
Σε όποιον αρέσουμε αγάπη μου..
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.