Στην προσπάθεια μην χάσω τους άλλους, έχασα εμένα.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Χάθηκαν πολλοί από δίπλα μου. Άλλοι από επιλογή τους και άλλοι από επιλογή μου. Όταν μεγαλώνεις δεν χώρας σε κουτάκια αλλονών.
Φτιάχνεις τα δικά σου και προσπαθείς να τους βάλεις όλους μέσα. Όμως στο πέρασμα του καιρού τα κουτάκια λιγοστεύουν.
Μένουν αυτοί, οι πιο σημαντικοί που λέμε, οι ανθρώπου σου. Κάποιες απώλειες απλά συμβαίνουν. Μα κάποιες άλλες πονάνε. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου μην ξαναχάσω άνθρωπο.
Γιατί για όσους έφυγαν και όσους έδιωξα υπήρχε πάντα ένας λόγος. Μπορεί να μην τον καταλαβα τότε, αλλά κάποια στιγμή είναι απλά φανερός. Δεν φοβάμαι μην χάσω άλλους. Η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή για όποιον θέλει να φύγει.
Οι πληγές κάποια στιγμή απλώς παύουν να αιμορραγούν και οι στιγμές αντικαθίστανται από άλλους. Δεν είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους. Το δύσκολο είναι να κρατήσουν οι σχέσεις και να αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου. Μέσα σε όλα αυτά ένα πράγμα φοβάμαι μόνο.
Μήπως στην προσπάθεια να μην χάσω κανέναν, ξαναχάσω τον εαυτό μου. Μήπως στην προσπάθεια να ενταχθώ ξεχάσω ποια είμαι. Το έκανα, με έχασα και δεν βγήκε πουθενά. Τώρα πια δεν με νοιάζει μη χάσω άλλους. Γιατί όσοι με ξέρουν και όσοι θέλουν θα είναι πάντα εδώ.