Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Με άφησες εδώ μόνη μου να παλεύω με τα θηρία της ψυχής μου.
Αυτά να μου λένε πως πρέπει να σε ξεχάσω και να προχωρήσω στη ζωή μου και εγώ να επιμένω πως σε αγαπάω. Πως δεν αντέχω μακριά σου, πως θέλω να έρθω να κλειστώ στην αγκαλιά σου.
Εσύ παρών αλλά αδύναμος να παλέψεις μαζί τους, γιατί ξέρεις πως στο τέλος θα χάσεις και έχεις κουραστεί να δίνεις μια μάχη που γνωρίζεις πάντα το πώς θα καταλήξει.
Και έτσι μένω και πάλι μόνη να σε κοιτάζω και να βλέπω στα μάτια σου το χαμένο μέλλον μου. Ένα μέλλον που θέλω τόσο πολύ να ζήσω αλλά ξέρω ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ.
Γιατί όταν η καρδιά είναι φοβισμένη και έρχεται αντιμέτωπη με τη λογική πάντα κερδίζει η λογική.
Γιατί η καρδιά κάποτε πόνεσε, κάποτε ράγισε, κάποτε έσπασε.
Και τώρα που ήρθες εσύ να της ενώσεις τα κομμάτια αυτήν όσο και να το θέλει δεν μπορεί να ξανά γίνει ίδια με πριν. Δεν μπορεί να ξεχάσει. Δεν μπορεί να σβήσει τον πόνο της.
Παραμένει ραγισμένη και όσο και αν προσπαθήσεις να την ξανά κολλήσεις πάντα θα φαίνονται τα σημάδια του κακού που της έκανες κάποτε και δεν θα ξεχνάει, δε θα επουλώνεται ποτέ πλήρως.
Και αυτό θα είναι πάντα το αγκάθι στη σχέση σας.
Γιατί όταν σε ήθελε αδιαφορούσες και την πλήγωνες και τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να είστε όπως πριν.
Γιατί πολύ απλά από το χωρισμό μέχρι την επανασύνδεση ενός ζευγαριού μεσολαβεί ένα κενό, που αλλάζει και των δύο τις προσωπικότητες και κανείς δεν ξανά γυρνάει ο ίδιος που ήταν πριν.
