Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Θέλαμε να μεγαλώσουμε. Νομίζαμε βλέπεις πως και τότε θα είμαστε άφθαρτοι, ατρόμητοι, ακούραστοι και πάντα γελαστοί. Κι όλα όσα νομίζαμε με την πάροδο των χρόνων άλλαξαν, συρρικνώθηκαν. Τώρα πια φοβόμαστε. Φοβόμαστε το άγνωστο, το πάντα δύσκολο και μαύρο.
Φοβόμαστε να γελάσουμε μη μας παρεξηγήσουν, φοβόμαστε να μιλήσουμε μη μας παρεξηγήσουν. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, γιατί βλέπεις η αγάπη δεν χωράει πια στις μέρες μας. Αγαπήσαμε την ξεπέτα, το εύκολο και το ανήθικο πετώντας στην άκρη ότι γλυκό και μετρημένο.
Και δεν φταίνε αυτοί που δεν πιστεύουν στην αγάπη. Φταίμε εμείς γιατί δεν τους δείξαμε ότι υπάρχει. Γιατί υπάρχει. Απλά κι εμείς τρομάξαμε ότι αγαπόντας αληθινά δεν θα κουμπώσουμε στο πλήθος που ήθελε το γρήγορο και το ανούσιο.
Θέλαμε να μεγαλώσουμε για να είμαστε ανεξάρτητοι και κάθε τόσο εξαρτόμαστε από τον έναν και τον άλλον μην μπορώντας να αντέξουμε αυτό που δεν έχουμε. Γιατί νομίζουμε πως όσα δεν έχουμε θα μας κάνουν ευτυχισμένους και χάνουμε την μπάλα. Κάνουμε πέρα όσα έχουμε, μην έχοντας αξία στις ζωές μας και θέλουμε άλλα, μεγάλα, φανταχτερά, καινούρια.
Θέλαμε να μεγαλώσουμε για να νιώσουμε τι θα πει έρωτας κι όμως όσο ερωτευμένη υπήρξα με την αυγοφέτα της γιαγιάς δεν έχω υπάρξει ποτέ, κι ούτε ξέρω αν θα υπάρξω. Γιατί εκείνα τα μικρά πράγματα κάνουν τη ζωή πιο ερωτεύσιμη.
Και οι άνθρωποι ναι, αλλά και οι στιγμές, και οι μικρούλες στιγμές ενός βλέμματος, ενός φαγητού, ενός ηλιοβασιλέματος. Κι αυτά έρωτας είναι.
Κι όσο τα χρόνια περνάνε, συνειδητοποιώ πως θα ήθελα να γυρίσω πίσω για λίγα πράγματα. Στιγμές με αγαπημένους που δεν είναι εδώ, στιγμές ανεμελιάς εκείνα τα καλοκαίρια στην αυλή με μια φέτα καρπούζι στο χέρι, χαμόγελα αληθινά, ζωή.
Γιατί όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε πια δεν ζούμε αληθινά. Ζούμε μηχανικά, περιμένουμε έναν Αύγουστο, ένα σαββατοκύριακο, λίγη άδεια, λίγη ζωή για να είμαστε ευτυχισμένοι. Και μετά τι μένει; Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη μισές, ανούσιες και άχρωμες στιγμές που νομίζουμε ότι απολαμβάνουμε. Κι όμως, είμαστε δυστυχισμένοι κι ας ακούγεται σκληρό.
Θέλαμε να μεγαλώσουμε χωρίς να ξέρουμε ότι το πιο όμορφο πράγμα στην ζωή είναι να παραμένεις ένα παιδί γεμάτο όνειρα, αισιοδοξία, χαμόγελο και αγάπη.
