Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Προτιμώ τους τρελούς που διασχίζουν μοναχοί δρόμους στρωμένους, από βαθιές επιθυμίες. Που τραγουδούν και χορεύουν κάτω απ’ τα φώτα του δικού τους ήλιου, όσο εσύ τους κοιτάζεις με απορία, ενώ ο άνεμος παλεύει να τους τσακίσει.
Σε διασταυρώσεις θα τους δεις να μην ρωτούν περαστικούς,να μην ασχολούνται με τους γύρω τους.
Διαλέγουν το δύσβατο μονοπάτι που κάνουν κέφι, να ακολουθήσουν κι όπου τους βγάλει δίχως ανασφάλειες.
Προτιμώ τους τρελούς που οι σταγόνες της βροχής δεν τους αγγίζει,και σιγοτραγουδούν ” βρέξε πάλι απόψε”.
Αφήνουν το συναίσθημα να γίνει ο οδηγός τους και η καρδιά η ποίηση που γράφεται στους δρόμους.
Αυτούς τους τρελούς γουστάρω που για να βρούν την αγάπη θα διασχίσουν κάθε δυσκολία, απαθείς σε λογικές που στερούνται όνειρα.
Μόνο όταν φτάσεις στα όρια της τρέλας και φθαρεί το ακριβό κουστούμι της ευτυχίας, από λάθος ανθρώπους θα μπορέσεις να ανακαλύψεις το ανεκπλήρωτο που στερήθηκες.
Τότε θα νιώσεις την τρέλα στην καρδιά και θα χορεύεις μέσα σε κάθε εποχή ακολουθώντας την μελωδία της αγάπης.
Πολλοί θα σε πουν τρελό μα μόνο εσύ θα έχεις ανακαλύψει το τέλος της δικής σου διαδρομής.
Χαρά μου να ανήκω στους τρελαμένους της ζωής.
Να ζήσει η τρέλα και χάρισμα σου η ακριβή σου κορδέλα!
