Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
– Άσε με να γράψω για εσένα!
– Μην λες βλακείες! Γράψε κάτι άλλο!
– Δεν θέλω κάτι άλλο. Εγώ για εσένα θέλω να γράψω!
– Έλα ρε, δεν θέλω σου λέω, γράψε κάτι άλλο! Να, γράψε ένα παραμύθι!
– Παραμύθι; Ποιος τα πιστεύει πια;
– Εσύ πιστεύεις;
– Ναι!
– Τότε τι φοβάσαι;
– Φοβάμαι πως ο κόσμος μεγάλωσε για να πιστεύει σε παραμύθια..
– Τότε γράψε για την μαγεία!
– Φοβάμαι πως ο κόσμος μεγάλωσε για να πιστεύει σε θαύματα..
– Τότε γράψε για την αγάπη!
– Φοβάμαι ότι ο κόσμος κουράστηκε να διαβάζει για την αγάπη..
– Τότε γράψε για τα αστέρια!
– Φοβάμαι ότι ο κόσμος δεν έχει πια χρόνο να εκτιμάει τα αστέρια..
– Τι λες να γράψεις για το φως;
– Φοβάμαι ότι ο κόσμος προτιμά να κλείνεται στα σκοτάδια του.. Γι’αυτό σου λέω!
Άσε με να γράψω για εσένα!
– Και τι θα πεις;
– Θα γράψω για το πόσο μαγικά γνωριστήκαμε. Για το πόσο γρήγορα σε αγάπησα. Για τα αστέρια που σου χάρισα. Για το πως φωτίζεις την ζωή μου όταν σε έχω δίπλα μου. Σαν παραμύθι..
– Μα νόμιζα είπες πως ο κόσμος δεν πιστεύει πια σε όλα αυτά!
– Φοβάμαι πως δεν πιστεύει πια. Όταν όμως τους μιλήσω για εσένα θα πιστέψει σε όλα!
Γι’αυτό σου λέω, άσε με να γράψω για εσένα!
– Και τι θα λες;
– Πόσο σε αγαπάω!
– Νόμιζα ο κόσμος κουράστηκε να διαβάζει για την αγάπη.
– Φοβάμαι πως κουράστηκε.
– Τότε τι παραπάνω ενδιαφέρον θα έχει μια ακόμα ιστορία αγάπης;
– Θα μιλάει για εσένα και εμένα. Θα μιλάει για εμάς!
– Και ποια η διαφορά;
– Ότι είσαι εσύ και είμαι εγώ. Δεν σου αρκεί αυτό;
– Εμένα μου φτάνει. Ο κόσμος όμως;
– Ο κόσμος είσαι εσύ!
Γι’αυτό σου λέω! Άσε με να γράψω για εσένα!
– Και τι θα λες;
– Ότι σε αγαπάω!
– Και εγώ σε αγαπάω!
– Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.
– Τελικά θα γράψεις για εμένα;
– Ξέρεις κάτι; Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να μην γράψω για εσένα. Φοβάμαι μην ζηλέψουν και προσπαθήσουν να σε κλέψουν από εμένα.
– Και τι θα γράψεις;
– Δεν ξέρω. Μπορεί και τίποτα. Είναι ωραίο όπως είμαστε έτσι αγκαλιά! Τώρα δεν θέλω να γράψω κάτι.
– Θα μου πεις ένα παραμύθι να αποκοιμηθώ;
– Ναι αγάπη μου. Θα σου πω όσα παραμύθια θέλεις..
