Πάντα μένει μια λέξη, που δεν προλαβαίνω να σου πω..

Γράφει η Γρηγοροπούλου Στέλλα

Σαν σίφουνας εξαφανίστηκες πάλι, σαν φύλο που σε πήρε ο αέρας και σε πέταξε πάνω σε εκείνο το τζάμι και εγώ εκεί να σε κοιτάζω αποσβολωμένη και παγωμένη για μια ακόμη φορά.

Πάντα έχεις τον δικό σου τρόπο να εξαφανίζεσαι σαν κάτι να τρέχεις να προλάβεις, σαν να ξέχασες την πόρτα του σπιτιού σου ξεκλείδωτη, σαν να θέλεις να αποφύγεις τα μάτια σου να μπουν μέσα στα δικά μου και καταλάβεις και καταλάβω πως δεν μπορείς να κάνεις δίχως εμένα, πως δεν μπορώ να κάνω δίχως εσένα.

Προσπαθώ να βγάλω την τελευταία λέξη που θέλω να σου πω μα στο λαιμό μου υπάρχουν καρφιά, η γλώσσα μου σταματά να μπορεί να κουνηθεί, σαν να φοβάμαι πως αν σου πω κάτι λάθος θα φύγεις, θα φύγεις για πάντα.

Εκείνο το φευγιό το παντοτινό και των δυο σαν να μην ακούμε την καρδιά, σαν να μην βγαίνει λέξη και τα πόδια παίρνουν φωτιά πάνω στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο.

Πάντα κρατάμε κάτι τελευταίο, μια αγκαλιά, μια λέξη που όμως δεν παίρνει ποτέ ζωή.

Πάντα κάτι μένει ανείπωτο.

Πάντα αγάπη μου, πάντα.