Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου
Κοίτα, δεν θα σου πω ψέματα. Τα κάναμε θάλασσα. Εγώ, εσύ, οι σιωπές, τα λάθη, οι εγωισμοί μας. Τα αφήσαμε όλα να γίνουν ένας κόμπος που πνίγει, αντί να τον λύσουμε. Και ξέρω ότι πονάει. Ότι έχεις κάθε λόγο να μην θες να γυρίσεις πίσω. Αλλά… τι θα έλεγες να το προσπαθήσουμε ξανά;
Όχι από εκεί που το αφήσαμε – αυτό το σημείο ήταν το τέλος. Αλλά από την αρχή. Από εκεί που το «εμείς» ήταν απλό, όμορφο και αληθινό. Από εκεί που κοιταζόμασταν στα μάτια και βλέπαμε τον κόσμο ολόκληρο.
Ξέρω, είναι δύσκολο. Τα «συγγνώμη» δεν φτάνουν, τα λόγια δεν χτίζουν ό,τι γκρεμίστηκε. Αλλά μπορώ να σου υποσχεθώ ότι αυτή τη φορά θα είμαι εδώ. Όχι με μισές αλήθειες ή σκιές. Με όλα μου.
Δεν σου ζητάω να ξεχάσεις. Δεν σου ζητάω να προσποιηθείς ότι δεν πονέσαμε. Σου ζητάω να πιστέψεις ότι μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας έριξε και να κρατήσουμε μόνο ό,τι αξίζει.
Μια καινούρια αρχή δεν σημαίνει πως θα είναι εύκολη. Θα έχει στιγμές που θα τρελαθούμε, που θα θέλουμε να τα παρατήσουμε. Αλλά αν κρατηθούμε, αν δώσουμε ό,τι έχουμε, ίσως αυτή τη φορά να βρούμε αυτό που πάντα ψάχναμε.
Λοιπόν, τι λες; Θα το ρισκάρουμε; Θα πετάξουμε τις άμυνες και τους φόβους και θα πιάσουμε ξανά το νήμα; Όχι για να γυρίσουμε πίσω. Αλλά για να φτιάξουμε κάτι νέο. Κάτι που να αξίζει. Κάτι που να είμαστε εμείς.