Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου
Είναι εκείνες οι φορές που πρέπει να καταλάβεις πως ξέρει ακριβώς ποια είναι, ακριβώς τι αξίζει, αλλά επιλέγει να σε τοποθετεί πρώτο. Η λέξη κλειδί; Επιλέγει. Και είναι στο δικό σου χέρι να καταλάβεις τι σημαίνει η επιλογή της.
Δεν ξεχνά ποια είναι. Δεν μειώνει την αξία της. Δεν κάνει εκπτώσεις στο μυαλό της – κι ας του επιβάλλεται πού και πού να κάνει το κορόιδο. Απλώς, μέσα στους πολλούς, είδε κάτι. Κάτι που ίσως εσύ ο ίδιος δεν έχεις δει ακόμα στον εαυτό σου. Κάτι που την έκανε να μείνει, να αγαπήσει, να πιστέψει.
Γιατί αυτή έτσι είναι. Βλέπει στους ανθρώπους όσα εκείνοι αγνοούν ή προσπαθούν να κρύψουν. Διάφανες ψυχές μπροστά της, και εκείνη; Δεν τις απορρίπτει. Τις αγκαλιάζει, ακόμα κι όταν είναι γεμάτες ρωγμές. Ειδικά όταν είναι γεμάτες ρωγμές.
Έχει ένα πείσμα σχεδόν αυτοκαταστροφικό. Πιστεύει σε αυτούς που επιλέγει, ακόμα και όταν εκείνοι τα έχουν παρατήσει. Θα τους σπρώξει μπροστά, θα τους στηρίξει, θα γίνει η φωνή που δεν ήξεραν ότι χρειάζονται. Γιατί εκείνη δεν εγκαταλείπει. Κι ας είναι φορές που ξέρει πως θα το πληρώσει ακριβά. Γιατί όταν δίνει, δίνει τα πάντα.
Μην ξεγελαστείς να πιστέψεις πως μπορείς να της κρυφτείς. Μην υποτιμήσεις το ένστικτό της. Αν της πεις ψέματα, θα το ξέρει πριν καν τελειώσεις την πρόταση. Θα σε αφήσει να λες, να λες, να λες.. θα κάνει το ψέμα σου, αλήθεια της, είτε μέχρι να καταλάβεις είτε μέχρι να βαρεθεί. Αν αλλάξεις τη συμπεριφορά σου, θα το νιώσει πριν το καταλάβεις εσύ. Δεν χρειάζεται αποδείξεις – βλέπει, νιώθει, ξέρει.
Κι αν πραγματικά θες να τη διαβάσεις, δεν έχει λυσάρι ούτε εγχειρίδιο οδηγιών. Τα τραγούδια της να προσέξεις. Αυτά που ακούει όταν δεν τη βλέπει κανείς. Αυτά που τη συνοδεύουν όταν βαδίζει μοναχικά στον κόσμο της. Και τις αγκαλιές που επιτρέπει. Γιατί δεν είναι πολλές. Είναι μετρημένες. Ιερές. Και αν μια μέρα σου δώσει μια από αυτές τις αγκαλιές, να ξέρεις ότι δεν την πήρες… Σου τη χάρισε.
Γιατί αυτή η αγάπη την ενδιαφέρει μόνο. Η αγάπη που έχει στοργή. Μαγική λέξη η στοργή… Σαν χάδι σε ανοιχτή πληγή, σαν ασπίδα απέναντι στην ψυχρότητα του κόσμου. Έτσι αγαπάει. Με όλη της την ύπαρξη. Όχι γιατί δεν ξέρει αλλιώς, αλλά γιατί επιλέγει να αγαπάει έτσι.
Και αυτό είναι το επικίνδυνο. Γιατί αν την απογοητεύσεις, αν την προδώσεις, δεν θα φωνάξει, δεν θα εκδικηθεί, δεν θα σε μισήσει. Απλώς, θα χαμογελάσει πλατιά, θα βγάλει και τη γλώσσα κοροϊδευτικά, και θα φύγει. Και όταν φύγει, δεν γυρίζει. Γιατί εκείνη επιλέγει… Και η επιλογή της δεν αναιρείται.
