Γράφει η Πράξια Αρέστη
Σε αγαπούσε!
Και την άφησες. Δεν έσβησε καμία από τις φωτογραφίες σας στο προφίλ της, ίσως για να μπαίνεις στον πειρασμό να τις κοιτάζεις και να θυμάσαι τι πέταξες, τι έχασες.
Άφησες την ευτυχία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου για κάποιες παλιές ανασφάλειες που δεν κατάφερες ποτέ να ξεφορτωθείς. Βρήκες το σπάνιο, το αληθινό, και το πέταξες για έναν παλιό εγωισμό. Επειδή ήσουν ξεροκέφαλος. Επειδή έβαλες λάθος όρια στις σχέσεις, στον εαυτό σου, και τα νόμιζες για σωστά.
Την άφησες και μπορούσες μετά ξανά να παίζεις τον αγαπημένο σου ρόλο: αυτόν του αδικημένου, του θύματος, του ανθρώπου χωρίς πατρίδα, χωρίς σπίτι, χωρίς αγάπη. Σε αυτόν τον ρόλο έμαθες και αυτός σε βολεύει.
Ο έρωτας όμως θέλει ξεβόλεμα. Θέλει να βρίσκεις τον άλλο κάπου στη μέση και όχι να απαιτείς να μπει στον δικό σου κόσμο και να ζει με τους δικούς σου, πολλές φορές απάνθρωπους, κανόνες.
Την έδιωξες, την άφησες να φύγει και προσποιείσαι ότι είχες δίκιο. Γιατί αν αποδεχτείς πόσο άδικος ήσουν μαζί της, ότι αυτή ήταν το θύμα κι εσύ ο θύτης, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Ή θα πας να πέσεις από την πιο μεγάλη γέφυρα, ή θα γυρίσεις γονατιστός για να πεις συγνώμη.
Άφησες το πιο όμορφο πράγμα που ήρθε στη ζωή σου, τον μόνο άνθρωπο που πραγματικά σε αγάπησε, για να συνεχίσεις το ίδιο λάθος ρεπερτόριο και μια κόντρα που μόνος σου ξεκίνησες. Για να αποδείξεις ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ότι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν ένα χαρούμενο “για πάντα”, και ότι καμία εκεί έξω δεν αξίζει να ανοιχτείς συναισθηματικά. Όλες αυτές τις ανοησίες που έλεγες στους άλλους έπρεπε να τις αποδείξεις. Και το έκανες. Πληγώνοντας τον άγγελό σου.
Επειδή δεν έκανε ό,τι της έλεγες. Επειδή δεν συμφωνούσατε σε όλα, επειδή δεν μπορούσες να την εμπιστευτείς και δεν ήξερες να την αγαπήσεις όπως της άξιζε. Για γαμημένες εμμονές και κολλήματα του εγκεφάλου σου.
Εσύ την έχασες. Εσύ την άφησες. Εσύ πρόδωσες την αγάπη σας. Εσύ δεν πίστεψες. Εσύ δεν ξεπέρασες τον μικρό εαυτό σου για να τη συναντήσεις κάπου πιο ψηλά, όπου θα ήσουν καλύτερος και γι’ αυτήν αλλά και για τον εαυτό σου.
Εσύ φταις! Και τώρα που, ελπίζω, το κατάλαβες, ότι κανείς δεν σου φταίει παρά μόνο ο αδύναμος εαυτός σου… τι θα κάνεις γι’ αυτό; Το ίδιο;