Ο έρωτας που ωριμάζει, γίνεται αγάπη και κατανόηση..

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Λένε πως ο έρωτας κάποια στιγμή τελειώνει. Πως είναι πάθος που ενώνει δυο ανθρώπους για «τόσο…όσο». Όσο κρατάει ο ενθουσιασμός, όσο το σώμα επιθυμεί, όσο βαστάει το καρδιοχτύπι. Είναι στιγμές, λένε, ο έρωτας, που δεν κρατούν για πάντα. Είναι μια περιπέτεια, ένα ταξίδι που διαρκεί όσο η διαδρομή, και σαν τελειώσει όλα γίνονται ανάμνηση.

Πράγματι, κάποιοι έρωτες τελειώνουν… Είναι εκείνοι που αρκούνται στη γοητεία του εφήμερου και την ικανοποίηση του πόθου. Που περιορίζονται στην κατάκτηση και είναι  τρόπαια νίκης και ικανοποίηση εγωισμού. Που αρκούνται στις όμορφες στιγμές κι όταν το κορμί παύει να μιλάει δεν έχουν τίποτα να πουν. Και τότε φεύγουν και σ’ αφήνουν μ’ ένα αίσθημα ανεκπλήρωτο κι ένα γιατί που μένει αναπάντητο.

Υπάρχει  όμως κι εκείνος ο έρωτας που αξίζει. Που δε γίνεται ανάμνηση, δάκρυα και σκισμένες φωτογραφίες, αλλά αντέχει στο χρόνο και αλλάζει τη ζωή μας. Είναι ο έρωτας που δε μένει στάσιμος, αλλά προχωράει μαζί με το ζευγάρι παρακάτω.

Είναι εκείνος ο έρωτας που εξελίσσεται μαζί μας. Που μεγαλώνει, ωριμάζει, αλλάζει μορφή και προσαρμόζεται στις ανάγκες μας, μα δεν τελειώνει ποτέ.

Είναι ο έρωτας που όταν καταλαγιάσει το πάθος κι ο ενθουσιασμός, γίνεται νοιάξιμο και χάδι τρυφερό. Γίνεται χαμογελαστές καλημέρες και τρυφερές καληνύχτες. Βόλτες στην παραλία βραδάκια καλοκαιριού και ατέλειωτες ώρες με ταινίες και ποπ κορν τα βράδυα του χειμώνα.

Είναι ο έρωτας που θυμίζει μάχη πάνω σε ιδρωμένα, τσαλακωμένα σεντόνια, μα που μπορεί να γίνει ύπνος τρυφερός, με τα κορμιά σφιχταγκαλιασμένα και τα χέρια πάντα δεμένα σ’ έναν άλυτο δεσμό.

Είναι ο έρωτας που λεηλατεί το κορμί και το γεμίζει σημάδια απ΄ τα φιλιά, αλλά χαϊδεύει τρυφερά την καρδιά και δεν την πληγώνει. Που μπορεί να γεμίσει αναστεναγμούς το δωμάτιο, αλλά γεμίζει και την ψυχή με φροντίδα.

Είναι ο έρωτας ο παθιασμένος, ο κτητικός, ο απαιτητικός, που σιγά σιγά ηρεμεί, γιατί μαθαίνει να εμπιστεύεται. Που δεν περιορίζεται σε αξημέρωτες νύχτες και ερωτικούς μαραθώνιους, αλλά ανθίζει στο φως της μέρας και δοκιμάζεται στην καθημερινότητα.

Είναι δυο άνθρωποι που τόλμησαν το «μαζί» να το κάνουν σημαία και να παλέψουν γι’ αυτό. Δυο άνθρωποι που μοιράζονται όλα τα μικρά και τα μεγάλα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τις χαρές και τα ζόρια. Δυο άνθρωποι που δόθηκαν ολοκληρωτικά ο ένας στον άλλον, που μοιράστηκαν αισθήματα, σκέψεις, ανασφάλειες, φόβους, δάκρυα και χαμόγελα.

Ξέρεις, ο έρωτας είναι μόνο η αρχή του ταξιδιού. Είναι η έλξη που ενώνει τα χείλη σ΄ένα ατελείωτο φιλί, η επιθυμία που κάνει την αγκαλιά όλο και πιο σφιχτή, η ανάγκη που κάνει δυο κορμιά να γίνουν ένα. Εκείνο όμως που πραγματικά αξίζει είναι το μετά. Είναι η πορεία που θα χαράξουμε και η ζωή που θα δημιουργήσουμε. Είναι η προσπάθεια που θα κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά μα και οι δύο μαζί για να κάνουμε τον έρωτα να αξίζει.

Γιατί ο έρωτας  μετριέται στις πράξεις μας. Εκείνες είναι που εκμηδενίζουν την απόσταση και μας ενώνουν  μ’ έναν άρρηκτο δεσμό, που δίνουν υπόσταση σε κάθε «σ’ αγαπώ» και σε κάθε «σε θέλω». Είναι οι πράξεις που κάνουν τον άνθρωπο που ερωτευτήκαμε παράφορα να γίνεται ο άνθρωπός μας, που κάνει το «εγώ» να δίνει τη θέση του στο «εμείς».

Ο έρωτας που αξίζει δεν τελειώνει. Γίνεται αγάπη, που γαληνεύει την ψυχή. Γίνεται αγκαλιά και μας τυλίγει. Γίνεται πόθος γλυκός και άγγιγμα τρυφερό, δέσιμο αιώνιο και αδιάκοπο καρδιοχτύπι. Γίνεται εμπιστοσύνη που νικάει την ανασφάλεια και αυθορμητισμός που εξαφανίζει τους δισταγμούς. Γίνεται απάνεμο λιμάνι σε κάθε καταιγίδα. Γίνεται η μαγεία, που έχουμε ανάγκη, για να αντέξουμε την καθημερινότητα. Γίνεται η χρυσόσκονη που θα κάνει κάθε μουντή μας μέρα λαμπερή. Γίνεται ο λόγος που υπάρχουμε, ο λόγος που χαμογελάμε, ο λόγος που επιλέγουμε να είμαστε μαζί.

Ο έρωτας που αξίζει γίνεται αγάπη. Γίνεται «εμείς»…