Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Δεν χρειάζομαι κανέναν να μου το πει. Το ξέρω. Φταίω εγώ. Όχι οι συνθήκες, όχι η κακή στιγμή, όχι εσύ. Εγώ. Για τις σιωπές που άφησα να γίνουν κενό. Για τα λόγια που δεν βγήκαν, για τις πράξεις που έμειναν στη μέση.
Ήξερα από την αρχή τι ήσουν. Ήσουν η ευκαιρία μου να γίνω καλύτερος, να αφήσω πίσω μου ό,τι με κρατούσε κάτω. Και τι έκανα; Τα πάντα λάθος. Ίσως γιατί φοβήθηκα, ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος να αφήσω την πανοπλία μου. Και κάπως έτσι, το «εμείς» έσπασε.
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να το παραδεχτείς αυτό. Να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του πεις την αλήθεια κατάμουτρα. Ότι εσύ έσπρωξες μακριά αυτό που θα έπρεπε να κρατήσεις. Ότι εσύ διάλεξες τον εγωισμό σου πάνω από τον άνθρωπο που άξιζε τα πάντα.
Τώρα που δεν είσαι εδώ, όλα είναι πιο καθαρά. Οι σκέψεις γίνονται καρφιά, και το κρεβάτι μου μοιάζει πιο άδειο από ποτέ. Το χειρότερο; Δεν μπορώ να ρίξω το φταίξιμο πουθενά. Γιατί το κουβαλάω όλο πάνω μου.
Ξέρω πως δεν γυρίζεις πίσω. Και αν ποτέ διαβάσεις αυτά τα λόγια, το μόνο που θέλω να ξέρεις είναι ότι λυπάμαι. Όχι για να γυρίσεις – το ξέρω ότι είναι αργά για αυτό – αλλά για να σου πω ότι κατάλαβα. Ότι έμαθα.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να φτιάξω αυτό που χάλασα. Ξέρω μόνο ότι, από εδώ και πέρα, δεν θα ξαναφήσω κάτι τόσο αληθινό να μου ξεφύγει. Και αν αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω, το δέχομαι. Γιατί φταίω. Και το ξέρω.