Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Πάντα θα υπάρχει ένας μικρός γλυκός φόβος μην τον χάσω.
Δεν γίνεται, αν υπάρχει αγάπη, να μην υπάρχει και ένα μικρό κομμάτι αμφιβολίας, σε κάποια στιγμή, σε κάποιο βλέμμα. Αυτή η μικρή ανασφάλεια όμως είναι που με βοηθάει να μην τον έχω δεδομένο.
Η παγίδα του δεδομένου, η οποία δημιουργεί πολύ δύσκολες και δυστυχώς μακροχρόνιες καταστάσεις με προβλήματα. Στο τέλος βέβαια, ο άνθρωπος που έχουμε ως δεδομένο είναι ο άνθρωπος που έχουμε χάσει.
Το βασικό ερώτημα που θέλω να κάνω είναι: “θέλεις ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου να είναι ελεύθερος ή θέλεις να είναι αναποφάσιστος και άβουλος χωρίς εσένα;”
Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα να κρατάς κάποιον κοντά με τεχνάσματα και όμορφα κόλπα. Η επιλογή μου και κατά συνέπεια η απάντησή μου, στην ίδια μου την ερώτηση είναι, ότι θέλω να είναι ελεύθερος ο άνθρωπός μου.
Ελεύθερος, για μπορεί να αποφασίζει κάθε μέρα αν θέλει να είναι δίπλα μου.
Ελεύθερος, για να μπορώ να συνεχίζω να τον κερδίζω και να μην χάσω ποτέ την μαγεία της ματιάς του κάθε φορά που τον εκπλήσσω.
Ελεύθερος, για να χαίρομαι κάθε στιγμή που είναι κοντά μου.
Πώς θα μπορούσα να πω ότι νίκησα, ότι κατάφερα να τον κρατήσω δίπλα μου, αν δεν είναι ελεύθερος να με επιλέγει κάθε στιγμή; Ο έλεγχος άλλωστε, δεν είναι αγάπη, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να κρατάει, με κάποιον τρόπο, ακόμα και εσφαλμένο, τους ανθρώπους που θέλει στην ζωή του.
Έτσι λοιπόν, επειδή ανέκαθεν ήθελα να μου δίνει τον εαυτό του από επιλογή του, τον αφήνω ελεύθερο, με σκοπό να τον κρατήσω κοντά μου.
Αυτή είναι και θα παραμείνει η επιλογή μου. Η δικιά σου;
Other Articles
