Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Τη δουλειά δεν τη φοβήθηκα ποτέ. Γιατί πίστευα στον εαυτό μου. Και το σημαντικότερο από όλα είναι να πιστεύεις στις δυνατότητές σου.
Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη, να νοικιάσω ένα σπίτι και να μείνω μόνη μου, ούτως ή άλλως ήταν κάτι που είχα συνηθίσει να κάνω ως φοιτήτρια που ήμουν. Το καλό στην περίπτωση μου είναι ότι κατάγομαι από τουριστικό μέρος κι έτσι αυτό ήταν μεγάλο πλεονέκτημα για μένα στο να βρω κάτι σχετικό, αρχικά, στον τουριστικό κλάδο. Αν κι η αλήθεια είναι πως δεν ήταν κάτι που με τραβούσε.
Για αυτό και δεν ενδιαφέρθηκα να βρω ποτέ δουλειά σε ξενοδοχείο. Βρήκα, όμως, σε τουριστικό μαγαζί. Κι έτσι κέρδισα τα πρώτα μου χρήματα. Η σεζόν πέρασε κι εγώ ξεκίνησα να ψάχνω κατευθείαν για μία νέα δουλειά, γιατί όπως είπα και πριν ο τουριστικός κλάδος δεν με ενδιέφερε. Εκτός του ότι δεν μιλούσα καλά τα αγγλικά κι ας ήμουν από τουριστικό μέρος επιθυμούσα να βρω κάτι που θα με απασχολούσε όλο τον χρόνο.
Τελικά, βρήκα δουλειά σε ζαχαροπλαστείο. Δεν ήταν, βέβαια, αυτό που ονειρευόμουν, όμως ήταν άλλο ένα βήμα προς αυτό που επιδίωκα. Γιατί κακά τα ψέματα όταν εργάζεσαι μες την πόλη κι όχι σε χωριό οι ευκαιρίες για να σταδιοδρομήσεις είναι περισσότερες. Πράγμα που επαληθεύτηκε μετά από έναν χρόνο όταν βρήκα μία νέα δουλειά σαν γραμματέας σε μία επιχείρηση . Όμως, τα πράγματα κι εκεί δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά όπως τα περίμενα κι έτσι με βρήκα πάλι χωμένη ανάμεσα σε εφημερίδες κ στην οθόνη του υπολογιστή να ψάχνω για κάτι καινούργιο. Κι η ευκαιρία δεν άργησε να μου δοθεί.
Έπειτα από ένα χρόνο κι εκεί που δεν το περίμενα με κάλεσαν να περάσω συνέντευξη για κάλυψη εργασίας σε μία τράπεζα. Πέταξα στα σύννεφα. Κι όπως πέταξα ξαφνικά έτσι κι απότομα έπεσα έπειτα από εννέα μήνες όταν η σύμβαση εργασίας μου έληξε κ δεν ανανεώθηκε ποτέ με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να βρίσκομαι χωρίς δουλειά.
Στενοχωρήθηκα πολύ, όμως, ευτυχώς για μένα μια καλή μου φίλη τότε μου είπε πως εκεί που δούλευε μία κοπέλα μόλις είχε φύγει και έψαχναν για ένα νέο άτομο που θα βοηθούσε στην καταχώρηση τιμολογίων. Δέχτηκα, με επιφύλαξη, κι επειδή είχα ανάγκη να βρω άμεσα δουλειά. οι λογαριασμοί έτρεχαν. Ήμουν προετοιμασμένη για το τι θα συναντούσα εκεί. Τα μάθαινα όλα από πρώτο χέρι εδώ και μερικά χρόνια από τότε που η φίλη μου εργαζόταν εκεί.
Εγώ, η ίδια της έλεγα εδώ και πόσο καιρό να φύγει από αυτή την δουλειά που την είχε ρίξει τόσο ψυχολογικά και τελικά οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε τελικά να εργαστώ κι εγώ εκεί. Όμως, άλλο να το ακούς κι άλλο να το ζεις. Γιατί για έναν άντρα μπορεί να είναι δύσκολο να ξυπνάει κάθε μέρα στις τρεις τα ξημερώματα και να πηγαίνει στην λαχαναγορά. Φανταστείτε το, όμως, αυτό και για μία γυναίκα;
Το ωράριο σκληρό, δύσκολο, στην αρχή, όμως, είναι κάτι που συνηθίζεται με τον καιρό, όπως και το κρύο τον χειμώνα, τα ψυγεία όπου κάθε μέρα αφότου θα έφευγαν οι έμποροι θα έπρεπε να έμπαινα και να έκανα απογραφή. Οι φωνές, όμως, οι φωνές συνηθίζονται; Οι προσβολές; Ειδικά μπροστά στον πελάτη; Όχι, αυτά δεν συνηθίζονται.
Υπήρχαν βέβαια φορές που ήταν καλός ο εργοδότης μου, όμως, τις περισσότερες φορές τον φοβόμουν. Μπορώ να πω πως αυτός ο άνθρωπος είχε δύο πρόσωπα. Ένα εντός δουλειάς κι ένα εκτός. Πόσο καιρό, όμως, να αντέξεις να εργάζεσαι κάτω από αυτές τις συνθήκες; Όταν ο άλλος σε μειώνει και σε προσβάλλει συνεχώς; Τη φίλη μου λυπόμουν περισσότερο που ήταν αναγκασμένη λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων να εργάζεται εκεί. Για αυτήν έκανα κουράγιο και για αυτήν άντεξα εκεί έναν ολόκληρο χρόνο. Ήταν πραγματικά ένας ήρωας. Γιατί αυτή δεχόταν την πιο σκληρή κρητική εκεί μέσα. Ότι και αν γινόταν εκείνη τα άκουγε.
Πόσες φορές δεν είχε ξεσπάσει σε κλάματα; Αμέτρητες. Όμως, εγώ δεν μπορούσα άλλο ή θα έβρισκα μια άλλη δουλειά ή θα κατέρρεα εκεί μέσα. Σωματικά και ψυχικά. Πράγμα που είχε γίνει τον τελευταίο καιρό. Κι η ευκαιρία δεν άργησε να μου παρουσιαστεί όταν γυρίζοντας ένα μεσημέρι, νευριασμένη από κάτι που είχε γίνει στη δουλειά, άνοιξα μία σελίδα στον υπολογιστή και τότε την είδα. Την ευκαιρία που έψαχνα. Έστειλα απευθείας το βιογραφικό μου, ούτως ή άλλως τα περιθώρια ήταν στενά, η προθεσμία έληγε την αμέσως επόμενη ημέρα.
Ω, ήμουν πολύ τυχερή. Όταν λίγες μέρες αργότερα με κάλεσαν για συνέντευξη η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Εκείνο το αυθημερόν ταξίδι που έκανα αμέσως μετά την δουλειά δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ένας αγώνας δρόμου. Τα χρονικά περιθώρια ήταν στενά κι εγώ έπρεπε να τρέξω όσο περισσότερο μπορούσα για να προλάβω. Είχα ήδη κλείσει ταξί να με περιμένει στο αεροδρόμιο για να με πάει στη διεύθυνση όπου μου είχαν υποδείξει, είχα δύο ώρες ακριβώς μέχρι την πτήση της επιστροφής. Κι όμως, τα κατάφερα.
Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη και παρόλο το άγχος μου τα κατάφερα. Διότι μετά από λίγες ημέρες με ξανακάλεσαν να υπογράψω τη σύμβαση για τη νέα μου θέση εργασίας. Πετούσα από την χαρά μου. Όλο αυτό μου φαινόταν εξωπραγματικό. Πολύ καλό για να ήταν αληθινό. Το μόνο αγκάθι σε όλο αυτό ήταν η φίλη μου. Στεναχωριόμουν που θα την άφηνα εκεί μόνη της. Όμως, έπρεπε να ακολουθήσω το όνειρό μου. Δεν θα μπορούσα να εργάζομαι μια ζωή στην λαχαναγορά. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω αν με έχει συγχωρέσει.
Εδώ και τέσσερα χρόνια εργάζομαι σε αυτό τον κλάδο που είναι σχετικός με το αντικείμενο σπουδών μου και πραγματικά είμαι πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου. Δεν σταμάτησα ποτέ να κυνηγώ το όνειρό μου, όπως δεν σταμάτησα και ποτέ να ελπίζω πάντα σε κάτι καλύτερο.
Κι η αλήθεια είναι πως υπήρξα και πολύ τυχερή γιατί σε όλη αυτή τη διαδρομή γνώρισα ανθρώπους που με έκαναν να πιστέψω σε μένα και τις δυνατότητές μου. Και ακόμη κι αυτοί που με φόβισαν έβαλαν το λιθαράκι τους για να μην σταματήσω ποτέ να ψάχνω. Για αυτό τους ευχαριστώ όλους κι ιδιαίτερα τους ανθρώπους που γνώρισα στην τελευταία μου δουλειά κι οι οποίοι με στήριξαν από την αρχή, μου έμαθαν πράγματα, πίστεψαν σε μένα και μέχρι σήμερα είναι εκεί δίπλα μου όποτε κ όταν τους χρειαστώ. Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.
Αυτό το άρθρο το γράφω και για να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για να σας ωθήσω να κυνηγήσετε τα όνειρά σας. Η θέληση είναι η κινητήριος σας δύναμη. Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε ποτέ. Σίγουρα οι καιροί που διανύουμε είναι πολύ δύσκολοι, σίγουρα πρέπει να δουλέψουμε για να ζήσουμε, σίγουρα οι περισσότεροι δεν κάνουμε δουλειές που μας αρέσουν αλλά γιατί πρέπει ειδάλλως δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Η τωρινή μου δουλειά όσο κ αν την αγαπώ όσο κι αν κάποιοι που είναι απ’ έξω πιστεύουν πως είναι εύκολη τουναντίον δεν είναι γιατί πρέπει συνεχώς να είσαι σε εγρήγορση ειδικά όταν έχεις να συντρέξεις με δυσαρεστημένους και απογοητευμένους πελάτες και όταν έχεις από πάνω σου υφιστάμενα στελέχη που σε πιέζουν να πετυχαίνεις τους στόχους. Όμως, όσο και αν είναι δύσκολο μου αρέσει. Γιατί είναι κάτι που το επέλεξα εγώ!
Αυτό έχει σημασία να καταλάβετε. Η τύχη μας ευνοεί όταν την κυνηγάμε κι όχι όταν καθόμαστε κ περιμένουμε να μας χτυπήσει την πόρτα. Ξεδιπλώστε τα φτερά σας και ψάξτε να βρείτε αυτό που θα σας κάνει πραγματικά να νιώθετε ικανοποιημένοι με τον εαυτό σας. Μην επαναπαύεστε. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Στείλτε το βιογραφικό σας, μιλήστε σε γνωστούς, ψάξτε σε εφημερίδες, σε site, κυνηγήστε το όσο περισσότερο μπορείτε.
Μην αράζετε κάπου που δεν σας ικανοποιεί. Μπορεί να φοβάστε, τον καινούργιο χώρο εργασίας το τι θα συναντήσετε εκεί, κάποιοι συνήθως διακατέχονται από αυτό το αίσθημα του φόβου που πηγάζει μέσα από το καινούργιο, το ανεξερεύνητο. Πώς θα μάθετε, όμως, να το αντιμετωπίζετε, πως θα γνωρίσετε καλύτερα τον εαυτό σας αν δεν ανοίξετε από μόνοι σας τα φτερά σας για να πετάξετε; Δεν έχετε παρά μόνο να το πιστέψετε κ να το επιτύχετε. Είναι στο δικό σας χέρι σε κανενός άλλου. Αλήθεια σας το λέω!
LoveLetters
