Μεγαλώνουμε, και τα παραμύθια όπως κι οι παραμυθάδες, κουράζουν!
Γράφει η Κική Γ.
Έφτασες σε μια ηλικία που θέλεις να ακούς τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν είσαι νήπιο πια, ούτε το παιδάκι που αρέσκεται στα παραμυθάκια.
Έμαθες στην ώρα σου και για τον κακό το λύκο και για τη Σταχτοπούτα και για το Πριγκιπόπουλο. Στη πορεία της ζωής σου τα βίωσες κιόλας. Υπάρχουν ανάμεσα μας, όλοι οι ήρωες.
Η ζωή όλων, θέλοντας και μη, είναι ένα παραμύθι. Άλλοι το ζουν και δεν θέλουν να τελειώσει και άλλοι ζουν τον εφιάλτη στην πραγματικότητα. Οι περισσότεροι, βιώνουν και τα δύο, με εναλλαγές.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας παλεύει ή να διατηρήσει το όνειρο ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να το ζήσει. Αναζητά έναν έρωτα πορφυρό, φλογερό και κεραυνοβόλο.
Ψάχνει τη χημεία, που θα δημιουργήσει αυτό το θαυμαστό πάθος. Αποζητά το σωστό κομμάτι του παζλ, που θα ´ρθει και θα κουμπώσει δίπλα στο δικό του. Είναι μαγικό, όταν βρεθεί όλο αυτό το πακέτο.
Η συνέχεια, είναι ένα αληθινό παραμύθι. Το πιο μαγικό όμως είναι, να νιώθεις την αλήθεια, την εκτίμηση, τον σεβασμό, το μοίρασμα, μέσα σ´ αυτή τη σχέση. Είναι κρίμα να παραμυθιάζεσαι και ξαφνικά να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.
Δεν θέλεις να είσαι στη θέση αυτού, που του διαβάζουν αυτά τα τετριμμένα, με το γνωστό και πάντα αναμενόμενο τέλος. Θέλεις κάτι παραπάνω.
Θέλεις να γράψετε μαζί αυτό το κάτι συναρπαστικό, που δεν θυμίζει μια από τα ίδια. Δεν θα επιτρέψεις λοιπόν σε κανέναν να σου το σερβίρει κάτι έτοιμο και χιλιοειπωμένο. Θα είσαι σε ετοιμότητα να τον διακόψεις. Όχι άλλα παραμύθια.
Καμιά φορά, χρειάζεται να το διακόψει αυτός που το ακούει το παραμύθι, και όχι αυτός που το αφηγείται.
Κούρασε. Ας μπαίνουν τα πράγματα στη σωστή θέση και οι παραμυθάδες στη παραμυθοφωλιά. Μεγάλωσαν πια τα παιδάκια. Δεν περνάνε αυτά..