Λες και δεν έζησες τον έρωτα ποτέ..

Θυμάσαι πώς είναι να θέλεις;
Θυμάσαι πώς είναι να νιώθεις;
Θυμάσαι πώς είναι να χορεύεις λες και δε σας βλέπει κανείς;
Θυμάσαι το φιλί; Την αγκαλιά;
Θυμάσαι πώς είναι να περιμένεις να τον δεις;
Θυμάσαι την ελπίδα; πώς σε ανέβαζε στους ουράνους και μετά σε γκρεμοτσάκιζε;
Θυμάσαι πώς είναι να είσαι εσύ;
Θυμάσαι πώς έλαμπες εκείνες τις στιγμές που αγαπήθηκες;
Θυμάσαι πώς είναι να ζεις;
Δεν θες να θυμάσαι. Πονάει να θυμάσαι κάτι που πια δεν υπάρχει. Που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά.
Δεν θες να πας πίσω. Δεν βαστάει η καρδιά σου άλλη εγκατάλειψη. Δεν βαστάει να νιώσει ξανά τη μοναξιά του μέτα.
Έκανες κουρέλια τα αισθήματά σου και δεν ξέρεις που να τα βρεις. Κανείς δε θα τα ξαναβρει. Κι αυτός μόνο που ξέρει όλες τις κρυψώνες σου δε θα ασχοληθεί. Είναι απασχολημένος να κρύβει τα δικά του γιατί φοβάται. Τα έκρυψες τα αισθήματά σου μια νύχτα που ήσουν μεθυσμένη και άρχισες απ’ την αρχή. Λες και δεν έζησες τον έρωτα ποτέ. Λες και δε θα τον ξαναζήσεις ποτέ.
Τίποτα… τίποτα… τίποτα πια.

Γράφει η Πράξια Αρέστη