Κοίτα που τελικά, δεν ήσουν εσύ το κέντρο της γης.

Γράφει η Ελένη Σάββα

Και ποιος σου είπε πως εγώ δεν πονάω;
Εγώ, που η καρδιά μου γινόταν χίλια κομμάτια κάθε φορά που η δική σου απομακρυνόταν, κι όμως, ενωνόταν ξανά. Εγώ, που με τόση αγάπη μιλούσα για σένα, ακόμα κι όταν εσύ κοιτούσες πολύ, πολύ μακριά. Εγώ, που έκλαιγα πάνω από μαραμένα λουλούδια, κι αρνιόμουν να τα πετάξω, κι ας έβλεπα ότι δεν ζούσαν πια.
Εγώ, που με δάκρυα στα μάτια σου έγραφα σ’αγαπώ, κι ας μην το διάβασες ποτέ.
Ποιος σου είπε πως δεν πόνεσα; Και πόνεσα, και αγάπησα. Εσένα. Για μια στιγμή πίστεψα πως ήρθα σ’αυτόν τον κόσμο για σένα. Για κάποιες στιγμές μαγεύτηκα απ’ το βλέμμα σου και χάθηκα, χωρίς να θέλω να αγαπήσω ξανά άλλο βλέμμα.
Τίποτα όμορφο δεν είχε τόση ομορφιά όση όταν το βλέπαμε μαζί. Ο έρωτας μας μπορούσε να κάνει και τις πιο απλές στιγμές, υπέροχες.
Αν δεν πονούσα, δεν θα είχα μείνει νύχτες αμέτρητες άγρυπνη, ψάχνοντας το τί, το γιατί, το πώς.
Και κοίτα που τώρα, δεν πονάω καθόλου. Τα λουλούδια τα πέταξα. Κοιτάω ξανά ψηλά και δεν το ψάχνω το βλέμμα σου. Πόνεσα, μα είναι παρελθόν.
Κοίτα που τελικά, δεν ήσουν εσύ το κέντρο της γης. Κοίτα που τελικά, όλα είναι πανέμορφα γύρω μας, αρκεί να έχουμε μάτια και ψυχή καθαρή.
Κοίτα που τελικά, μετά από όλα αυτά, χαμογελάω πιο καθαρά..