Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Δεν θα σου πω ψέματα.
Υπάρχουν νύχτες που σε θέλω πίσω τόσο απελπισμένα, που μοιάζει λες και η ψυχή μου χτυπιέται πάνω στα κάγκελα της ίδιας της απουσίας σου. Νύχτες που θα ’δινα μια ολόκληρη ζωή για ένα μόνο βλέμμα, για ένα μόνο άγγιγμα, για εκείνη την αδιόρθωτη αίσθηση πως αν σε ξαναδώ, έστω για λίγο, ίσως επιστρέψει ο αέρας στα πνευμόνια μου.
Όχι για πάντα.
Ούτε για «να είμαστε όπως πριν».
Απλώς… για μια στιγμή που θα ξυπνήσει το σώμα μου από τον λήθαργο.
Να σε δω, έτσι όπως ήσουν, έτσι όπως σε θυμάμαι, όχι όπως σε κατάντησαν οι σιωπές μας. Να σταθείς μπροστά μου με εκείνη τη ζεστασιά που κάποτε έλιωνε ό,τι δύσκολο κουβαλούσα. Να ξαναζωντανέψεις τις μνήμες που έκρυψα βαθιά, όχι γιατί τις ξέχασα, αλλά γιατί πονούσαν περισσότερο απ’ όσο άντεχα.
Θέλω, ρε γαμώτο, να σε νιώσω μία φορά ακόμα.
Να ακουμπήσω το πρόσωπό σου και να μου θυμίσει το δέρμα σου ποιος ήμουν όταν μ’ αγαπούσες.
Να μου δείξει το σώμα σου ότι δεν τα φαντάστηκα όλα.
Ότι κάπου, κάποτε, υπήρξε αλήθεια.
Να βρεθούμε εκεί όπου κάποτε ορκιστήκαμε πως δεν θα χαθούμε.
Στο σημείο που λέγαμε όνειρα αντί για δικαιολογίες.
Στο μέρος που οι ανάσες μας μύριζαν καλοκαίρι και δεν υπήρχε τίποτα πιο βέβαιο από το «εμείς».
Δεν στα ζητάω για να γυρίσεις.
Ούτε για να μείνεις.
Τα ζητάω για να κλείσω.
Για να καταλάβεις.
Για να δεις έστω για μια αναπνοή, τον άνθρωπο που μαράζωσε όσο έλειπες.
Θα ’θελα να σου μιλήσω· όχι για να σε συγκινήσω, αλλά για να με δεις.
Για όλο τον χρόνο που χάθηκε.
Για την αγάπη που έμεινε στον αέρα σαν ημιτελής πρόταση.
Για το κομμάτι σου μέσα μου που δεν πέθανε ποτέ, όσο κι αν το πάλεψα.
Και ξέρεις…
αν υπάρχει έστω ένα ίχνος από εκείνη τη φλόγα που κάποτε βροντοφωνάζαμε «έρωτα»…
ίσως να το δεις.
Ίσως να το νιώσεις.
Ίσως για μια μέρα, μόνο μία, να συναντηθούν ξανά οι ψυχές μας, όχι για να σωθούμε, αλλά για να αναγνωριστούμε.
Κι ύστερα… ας χαθούμε πάλι.
Αρκεί να ξέρω ότι για μια στιγμή, πριν το τέλος, θυμήθηκες ποιοι ήμασταν.
