Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Τελικά, ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας;
Να ζούμε καλά; Να ζούμε ήρεμα; Να έχουμε πολλά; Κάθε μέρα μπερδεύομαι. Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη και πάντα κάτι με κάνει να κοιτάξω αλλού, να λοξοδρομήσω.
Λέω πως μου αρέσουν τα ταξίδια, αλλά δεν κάνω όσα θα ήθελα. Λέω πως δεν θέλω να κάνω παιδί, όμως θέλω να το δοκιμάσω. Φοβάμαι πως θα ξυπνήσω μια μέρα και θα μου λείπουν όλα εκείνα που δεν έχω κάνει. Φοβάμαι ότι όσο μεγαλώνω, δεν θα προλάβω να κάνω όλα αυτά που θέλω.
Δεν γίνονται όλα μαζί. Όλοι αυτό μου λένε. Το καταλαβαίνω, ναι, αλλά από την άλλη θέλω τόσα πολλά. Όμως φοβάμαι. Και αυτός ο φόβος μου με κάνει να χάνω το μυαλό μου. Να μη θέλω τίποτα και ξαφνικά να τα θέλω όλα μαζί. Λες και δεν θα μου φτάσουν τα χρόνια να κάνω όλα εκείνα που θέλω. Λες και στερεύω από ζωή και φοβάμαι ότι θα πεθάνω δυστυχισμένη.
Όμως, εν τέλει, αν πεθάνω, θα θυμάμαι τι έχω κάνει; Τι έχω ζήσει; Όχι. Οι άλλοι, τι θα θυμούνται από εμένα; Τι θέλω να θυμούνται όταν θα πεθάνω; Να λένε εκείνη που γκρίνιαζε για όσα δεν κατάφερε ή εκείνη που χαιρόταν με όσα μπόρεσε να κάνει;
Και γιατί δεν χαίρομαι αυτά που κάνω; Επειδή θέλω πολλά και νιώθω ότι θα έρθουν μεγαλύτερα πράγματα. Αν, όμως, δεν εκτιμήσω εκείνη τη μονοήμερη που κατάφερα να πάω, εκείνο το όμορφο ξενοδοχείο που μπόρεσα να κλείσω με τα τελευταία μου χρήματα, εκείνη την παραλία που κάτσαμε μέχρι αργά το απόγευμα για να χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα, τότε τι θα εκτιμήσω;
Πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε, και το προσπαθώ, αλήθεια. Όμως φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να κάνω όσα ονειρεύομαι.
Φοβάμαι για όσα έρθουν. Αλλά αν μια ζωή φοβάμαι, πώς θα δοκιμάσω τη ζωή;
Other Articles
