Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Και νόμισες ας πούμε ότι σε έβγαλα ποτέ από τη ζωή μου…
Και πίστεψες ποτέ ότι θα μπορούσα να ξεχάσω την κάθε στιγμή;
Αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει χρόνια ολόκληρα πώς δεν υπάρχει μέρα και στιγμή που να μην σε σκεφτώ.
Κάθε μου πράξη έχει μόνο μία ερώτηση.
Θα του αρέσει άραγε αυτό;
Θα θέλει άρα εκείνο;
Θα χαμογελάσει άρα για το άλλο;
Όλα τα άραγε του κόσμου είσαι εσύ.
Όλα τα μπορώ του κόσμου είσαι εσύ.
Όλα τα περίμενε είσαι εσύ.
Όλα τα “αντέξω” είσαι εσύ, και όσα κι αν περάσουν καλά ή κακά θα είσαι εσύ.
Βροχή κι Άνοιξη θα είμαστε μαζί.
Και όσες μπόρες χτυπήσουν την πλάτη μας και το κεφάλι μας θα είμαστε μαζί.
Και με βρεγμένο σώμα θα είμαστε μαζί.
Στους ήλιους εκεί, ο ένας δίπλα από τον άλλον, γιατί το μαζί θέλει προσπάθεια, θέλει αγώνα!
Μα είναι εκείνο το μαζί που δεν ξεκολλάει για κανένα λόγο.
Είναι εκείνο το μαζί που ό,τι και να γίνει παραμένει “ένα”.
Παραμένει μαζί και αυτό ενοχλεί, και αυτό δημιουργεί αντιπάθεια, δημιουργεί εμπάθεια.
Κι όμως εμείς είμαστε ένα κι ένα Μαζί!
Ακόμα δεν έμαθε η κοινωνία να δέχεται, να σέβεται, να κατακτά, να παλεύει να αποκτήσει αυτό το πολυπόθητο “μαζί”.
Μα όταν είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος δεν σε νοιάζει καμία κοινωνία και καμιά ικεσία τρίτων.
Γιατί εμείς οι δυο μπορούμε να κάνουμε restart!
