Κάποτε ένα “άντε γαμήσου” αξιζει όλα τα “ηρέμησε” του κόσμου!

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Πόσες φορές σου έχει τύχει να θες να πεις ένα «ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ»;
Ξέρω ναι, αισχρό. Μη καθώς πρέπει. Αντικοινωνικό. Χαρακτηρίζεσαι αυτομάτως ούγκανος, νεάτερνταλ.
Να σου πω κάτι όμως; Η ψυχική ηρεμία μετά από αυτό το ελεεινό «Άντε γαμήσου» δεν υπάρχει!
Γιατί για να φτάσεις σ’ εκείνο το σημείο έχεις γίνει κουρέλι. Έχεις εξαντλήσει όλη σου την υπομονή. Έχεις πει ένα σκασμό από εκατομμύρια ευγενικές μαλακίες, κι έχεις κάνει πιο πολλές διαλέξεις κι απ’ τον Σωκράτη τον ίδιο.
Κι όλες αυτές οι αμέτρητες κουβέντες που έχουν βγει απ το στόμα σου, έχουν πάει στον Καιάδα. Κι εσύ κάθεσαι και σκας. Και ψάχνεις κι άλλες ευγενικές λεξούλες. Ψάχνεις τρόπους να σ ακούσουν. Και μιλάς στο τίποτα!
Κι όταν έρχεται εκείνη η ευλογημένη ώρα που έχεις γίνει σα τη φούσκα του χρηματιστηρίου του ‘99, και ξεστομίζεις επιτέλους τις δυο μαγικές λεξούλες, καταλαβαίνεις γιατί έπρεπε να τις πεις καιρό πριν.
Ξαφνικά σε ακούνε. Συγκλονίζεται ο κόσμος τους. Μπορεί να σε πούνε νευρικό ψυχάκια στην αρχή. Αλλά το βλέπεις στα μάτια τους ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί το ακούνε. Κάποιοι θα σου πούνε και συγγνώμη. Αληθινή ή ψεύτικη μικρή σημασία έχει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει γιατί το ακούει το μπινελίκι. Γι’ αυτό μη κάθεσαι να σου τα κάνουν μπαλόνια.
Πες το εκεί που χρειάζεται, κι άφησε το να δουλευτεί στο ξεροκέφαλο του καθενός. Τουλάχιστον για μια φορά θα σ ακούσουν.