Η ξεχωριστή θέση της καρδιάς μας

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Κάποιους ανθρώπους δεν καταφέρνουμε ποτέ να τους βγάλουμε τελείως από το σύστημά μας. Ακόμα κι αν δεν μιλάμε πια. Έχουν γίνει κομμάτι του μέσα μας, συνέβαλαν στο να διαμορφωθούμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα. Μπορεί οι δρόμοι μας να χώρισαν, μπορεί να ράγισε το γυαλί, μα εκείνοι θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν τους είμαστε θυμωμένοι. Ακόμα κι αν είμαστε απογοητευμένοι, ακόμα κι αν περάσουν χρόνια μέχρι να ξαναμιλήσουμε, πάντα θα αποτελούν ένα κομμάτι μας κι εμείς ένα δικό τους.

Γιατί, όσο κι αν θέλουμε να παίζουμε τους σκληρούς, ανθρώπους που έχουμε περάσει χρόνια ολόκληρα μαζί τους, ποτέ δεν θα τους ξεχάσουμε. Πάντα θα έρχεται αυτή η στιγμή της νοσταλγίας και της γλυκιάς αναπόλησης. Πάντα θα δένεται λίγο κόμπος η καρδούλα μας για τ’ άτομα που δεν έχουμε πλέον κοντά μας και που μοιραστήκαμε τόσα πολλά στο παρελθόν. Πάντα θα έχουν σημασία για εμάς αυτοί οι άνθρωποι. Ζουν μέσα μας, σε ένα ξεχωριστό σημείο απ’ τους άλλους, και κάθε τόσο, αυτή η αίσθηση, η αίσθηση που είχαμε όταν ήμασταν μαζί τους, ξεπηδάει άξαφνα από το συρτάρι που την κλείσαμε και μας κάνει λίγο κομμάτια.

Δεν πειράζει όμως. Γιατί ό,τι κι αν έγινε, ακόμα κι αν μαλώσαμε, ακόμα κι αν δεν μιλάμε πια, πάντα θα τους θυμόμαστε. Πάντα θα τους αγαπάμε, ακόμα κι αν, επισήμως, δεν ανταμώνουμε πια συχνά. Θέλει κότσια για να το παραδεχτείς αυτό στον εαυτό σου. Ότι πάντα θα νιώθεις κάπως για μερικούς ανθρώπους, ακόμα κι αν ήρθαν στιγμές που θύμωσες μαζί τους, ακόμα κι αν ήρθαν στιγμές που θέλησες να τα σβήσεις όλα για να διώξεις τον πόνο. Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας αφήνει ένα σημάδι πάνω μας, άλλοι μικρότερο κι άλλοι μεγαλύτερο. Μα πρέπει να παίρνεις βαθιά ανάσα και να προχωράς, να αγκαλιάζεις κάθε τι και κάθε έναν που σε συντρόφευσε στην πορεία σου ως εδώ. Ακόμα κι αν δεν είχε καλό τέλος. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο.