Η ζωή είναι Τέχνη από μόνη της!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου 

“Με τον όρο Τέχνη εννοείται η ψυχική δραστηριότητα ή δημιουργία που είναι σημαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στα ανθρώπινα συναισθήματα, διεγείροντας τον νου ή και το συναίσθημα. Είναι η δημιουργική έκφραση που μέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήματα, τις ιδέες, την αίσθηση ή τον οραματισμό του καλλιτέχνη”. (Βικιπαίδεια).

Άραγε τέχνη είναι μόνο η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία/ποίηση, η μουσική/χορός, το θέατρο και ο κινηματογράφος;

Δεν ξέρω ακριβώς αν η τέχνη περιορίζεται στις 7 ή 8 ή στις 10 ορισμένες τέχνες με την καθαρή έννοια της καλλιτεχνίας, μα τέχνη μπορεί να είναι…

Κάθε φορά που κάτι μας αγγίζει εσώτερα εκεί που δεν το περιμέναμε, σχεδόν μας ανατριχιάζει και μας ξυπνάει τις αισθήσεις αναπάντεχα ή συνεχόμενα. Οι ερωτευμένοι ειδικά σίγουρα το έχουν ζήσει αυτό, διερωτώμενοι “Πώς το κάνεις αυτό;”.

Κάθε φορά που κάποιος συγχωρεί τον άλλο με την καρδιά του και όχι απλώς με μια νοητική εγωιστική διαδικασία που δηλώνει πλασματική ανωτερότητα, μα μετανοώντας ο ίδιος, νιώθοντας την αδυναμία και την ατέλειά του, πρωτίστως τη δική του.

Κάθε φορά που κάποιος συνάνθρωπος αρρωσταίνει ή ταλαιπωρείται από κάποια δύσκολη ασθένεια και αντί να πει το συνηθισμένο, “Γιατί σε μένα;”, λέει το λυτρωτικό “Γιατί όχι σε μένα;”. Σπουδαία τέχνη που γαλουχείται και διδάσκεται σε ανώτερα πνευματικά πεδία αληθινής αγάπης προς τον εαυτό!

Κάθε φορά που κάποιος συνάνθρωπος προοδεύει, εξελίσσεται, αναπτύσσεται (εδώ χρειάζεται βέβαια να ορίσουμε τι είναι εξέλιξη και πρόοδος για τον κάθε άνθρωπο), εκείνος χαίρεται με την καρδιά του για τον άλλο και δεν φθονεί προσδοκώντας το γνωστό, εσωτερικά βασανιστικό, “θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”.

Κάθε φορά που χαμογελάμε, που αναζητάμε την ένωση και την ανιδιοτελή αγάπη σε έναν κόσμο που συννεφιάζει, φοβάται και αγαπολογεί κλεισμένος στο εγώ του.

Κάθε φορά που μια καρδιακή ομαδική προσευχή προς Εκείνον κάνει θαύματα κι ας ζούμε σε έναν κόσμο ορθολογιστικό που αυτοπεριορίζει ο ίδιος την θεϊκή του φύση.

Κάθε φορά που αντί να απαντήσω στον οδηγό με τα ίδια γαλλικά που μου απευθύνθηκε επειδή δεν ξεκίνησα αμέσως μόλις άναψε το φανάρι, εγώ χαμογελώ και λέω την “Καλημέρα” εννοώντας την!

Κάθε φορά που τα όνειρά σου πραγματοποιούνται εκεί που δεν είχες απαντήσεις στο “Πώς;” Η τέχνη του Θεού είναι να σου ανοίγει δρόμους εκεί που αποφασίζεις να παραδώσεις στα πόδια Του τη νοητική σου ανασφάλεια και αμφιβολία.

Κάθε φορά που σε μια ιδιαίτερη δυσκολία ενός συνανθρώπου μας, βλέπεις ανθρώπους που δεν γνωρίζονται, να ενώνονται, να συμπονούν και να βοηθούν, όλοι για τον ίδιο ιερό σκοπό!

Κάθε φορά που…
Συμπληρώστε τα δικά σας, κάθε φορά που…

Η ζωή είναι Τέχνη από μόνη της όταν δημιουργούμε ομορφιά αντί ασχήμια, καλοσύνη αντί σκληροκαρδία, ενδιαφέρον αληθινό αντί φόβο, ανθρωπιά αντί αδιαφορία.

Τέχνη, κακής ποιότητας βέβαια, μπορεί να είναι και το ανάποδο, η τέχνη του εκφοβισμού, της τρομοκρατίας, της χειραγώγησης γενικότερα, -σημεία των καιρών-.

Και για να το κλείσω λίγο χιουμοριστικά..
Τέχνη είναι ενώ γράφεις ένα κείμενο, να σου έρχεται μήνυμα ξαφνικά στο κινητό από την πολιτική προστασία για τον επερχόμενο χιονιά κι εσύ να πατάς αμέσως οκ και να παραμένεις ψύχραιμη παρά τη δραματικότητα του ήχου που ξεπερνά ακόμα και αρχαία Ελληνική τραγωδία!!