Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Όσο δεν καταλαβαίνεις ότι η αγάπη αναζητά την ψυχή, όχι το σώμα, δε ξέρεις τίποτα για την αγάπη· μόνο για την επιθυμία. Αυτή η φράση, όσο απλή κι αν φαίνεται, κρύβει όλη την αλήθεια. Γιατί στην εποχή των εικόνων, των likes και της γρήγορης κατανάλωσης των πάντων – ακόμα και των ανθρώπων – έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά.
Η επιθυμία είναι εύκολη. Καίει γρήγορα, δυνατά, θεαματικά, και μετά σβήνει αφήνοντας στάχτες. Είναι το ένστικτο που φωνάζει “το θέλω τώρα”. Η αγάπη όμως, δε φωνάζει. Δε διεκδικεί με εγωισμό, δεν απαιτεί να τη δουν ή να τη χειροκροτήσουν. Η αγάπη στέκεται ήσυχα, ανθεκτικά, εκεί που η επιθυμία δεν μπορεί να σταθεί. Στη διάρκεια, στην κατανόηση, στην αφοσίωση.
Πολλοί νομίζουν ότι αγαπούν, μα στην πραγματικότητα ποθούν. Θέλουν να νιώσουν, όχι να δώσουν. Θέλουν να κατέχουν, όχι να κατανοήσουν. Κι έτσι κάθε φορά που ο πόθος ξεθωριάζει ψάχνουν τον επόμενο άνθρωπο για να καλύψουν το ίδιο κενό. Δεν είναι αγάπη αυτό. Είναι εθισμός στο συναίσθημα, στην ένταση, στο καινούργιο. Είναι μια φυγή από τον εαυτό τους.
Η αγάπη δεν ψάχνει τέλεια σώματα, ούτε λάμπει με φίλτρα και selfies. Ψάχνει ψυχές που μπορούν να σταθούν γυμνές η μία απέναντι στην άλλη. ‘Όχι σωματικά, αλλά ουσιαστικά. Εκεί που δεν υπάρχει μάσκα, ούτε ρόλος. Εκεί που η σιωπή έχει αξία και το βλέμμα λέει περισσότερα απ’ ό,τι τα λόγια.
Όποιος αγαπά δεν πνίγει, δεν ελέγχει, δεν απαιτεί. Στηρίζει, φωτίζει, εμπνέει. Η αληθινή αγάπη δε ζητά αντάλλαγμα, γιατί υπάρχει από επιλογή όχι από ανάγκη. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η δύναμή της. Στην ελευθερία.
Αν θέλεις να μάθεις τι σημαίνει αγάπη, ξεκίνα πρώτα να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Μην αναζητάς άλλους για να γεμίσουν τα κενά σου. Μάθε να τα κοιτάς και να τα γιατρεύεις. Όταν γεμίσεις εσύ ο ίδιος φως, τότε θα μπορείς να το αναγνωρίσεις και στους άλλους. Γιατί μόνο μια ψυχή που έχει βρει ειρήνη μπορεί να αγαπήσει χωρίς φόβο.
Η αγάπη δεν είναι ιστορία για ρομάντζα. Είναι πράξη ωριμότητας και αλήθειας. Είναι η απόφαση να βλέπεις τον άλλον πέρα από το σώμα, πέρα από το πρόσκαιρο, πέρα από το εγώ. Και μόνο τότε, όταν δεις την ψυχή πίσω από τα μάτια μπορείς να πεις ότι αγάπησες στ’ αλήθεια. Όχι γιατί την ήθελες, αλλά γιατί την ένιωσες. Βαθιά, αθόρυβα και αληθινά.
