Εσύ κι εγώ, μια αναμονή και μια τελεία που δεν μπήκε.

Γράφει η Νεφέλη

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή που ενώ γνωρίζεις από την αρχή πως δεν πρόκειται να τα αποκτήσεις ποτέ και να τα κάνεις δικά σου τόσο πιο πολύ τα θέλεις και τα αποζητάς.

Έτσι κι εγώ. Ήξερα από την πρώτη στιγμή πως δικός μου δεν θα γινόσουν πότε. Όμως σε ήθελα. Σε ήθελα απεγνωσμένα και βασανιστικά.

Ναι, η λογική μου φώναζε φύγε, όμως δεν μπορούσα να την υπακούσω γιατί η καρδιά μου έλεγε μείνε!

Έτσι ξεκίνησε ένα ανελέητο πήγαινε – έλα , ένα αδιάκοπο πέρα-δώθε. Τη μια ήμουν δίπλα σου κι ένιωθα πως έχω όλο το κόσμο αγκαλιά και την επομένη έτρεχα να φύγω μακρυά σου.

Μέρες και νύχτες πάλεψα με τον εαυτό μου. Αδιάκοπες συζητήσεις γεννιόταν μέσα στο κεφάλι μου. Όλα είχαν επίκεντρο εσένα. Αντίο, δεν μπόρεσα πότε μου να σου πω. Έφυγα μακρυά σου χωρίς να σε αποχαιρετήσω, χωρίς να σε φιλήσω, χωρίς να σε κοιτάξω έστω για μια τελευταία φορά και να σου πω πόσο πολύ σπουδαίος και σημαντικός υπήρξες για μένα.

Προτίμησα να φύγω αθόρυβα και ξαφνικά. Να τα αφήσω όλα σε μια αναμονή γιατί έτσι πίστευα ότι δεν έβαζα οριστικά την τελεία ανάμεσα μας. Κι αυτό μου δίνει μια κρυφή ελπίδα, πως ίσως, λέω ίσως, την επόμενη φορά που θα σε συναντήσω να μπορέσω να σου πω, πως τώρα πια μπορείς να γίνεις δικός μου για πάντα.