Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το «για πάντα» που κράτησε «για λίγο»

Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη.

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το «για πάντα» που κράτησε «για λίγο»
Ενός λεπτού σιγή για τις αμέτρητες υποσχέσεις που χάθηκαν μια μέρα σαν σκόρπια ξερά φύλλα που φύσηξε ο αγέρας ένα φθινοπωρινό πρωινό.

Ενός λεπτού σιγή για εκείνα τα όμορφα λόγια που κάποτε σου έκοβαν την ανάσα, σε γέμιζαν φτερουγίσματα στην καρδιά, σε πλημμύριζαν όνειρα και σου ζέσταιναν την ψυχή.

Για εκείνες τις παθιαμένες αγκαλιές που σε έκλειναν μέσα τους ασφυκτικά και εσύ ποθούσες όλο και περισσότερο από δαύτες , που αισθανόσουν ότι θα διαρκούσαν παντοτινά και έδιωχναν όλες σου τις ανασφάλειες και τους φόβους.

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το ”για πάντα” που κράτησε μόνο ”για λίγο”.
Για τα καυτά παθιασμένα φιλιά που σε έκαναν να φλέγεσαι από έρωτα και πάθος , που αισθανόσουν για λίγο θεός που έχει ξετρυπώσει από κάποιο παιδικό παραμύθι.

Για εκείνα τα αμέτρητα σε αγαπώ που ξεθώριασαν μέσα στο κατακαλόκαιρο και τώρα πια ζώστηκες από πόνο και αμφιβολίες.

Για εκείνο το ”για πάντα ” που ξέπλυνε ένα δυνατό μπουρίνι μέσα στο καταχείμωνο της ψυχής σου και τις αμέτρητες υποσχέσεις που δώθηκαν μα δε τηρήθηκαν ευλαβικά, παρέμειναν λόγια ,μονάχα λόγια.

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το ”για πάντα” που κράτησε μόνο” για λίγο”.
Πόσο λίγο; Τόσο ώστε δεν ένιωσες ότι σου ήταν αρκετό, τόσο ώστε δε χόρτασε η καρδιά σου, δε ξεδίψασε η ψυχή σου ,τόσο ώστε νιώθεις στεγνός και στραγγισμένος, τόσο ώστε εσύ θα συνεχίσεις να ονειρεύεσαι στο ” για πάντα” όσο μάταιο αν ακούγεται.