Εκείνη η μυρωδιά ήμασταν εμείς. Και το “εμείς” δεν το ξέχασα ποτέ..

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Λένε πως όταν έχεις να δεις πολλά χρόνια κάποιον, να τον ακούσεις, το πρώτο πράγμα που ξεχνάς είναι η φωνή του. Απόψε προσπάθησα να θυμηθώ τον ήχο της φωνής σου, να θυμηθώ το πρόσωπό σου, να θυμηθώ το σχήμα των χειλιών σου, μα δεν μπορώ πια.

Είναι σαν να μη σε γνώρισα ποτέ. Είναι σαν να μην έχεις περάσει ποτέ απ’ τη ζωή μου κι όμως κάτι μέσα μου λέει πως σε γνώρισα. Κι όμως, προσπαθώντας να τα θυμηθώ όλα αυτά, άρχισαν να φεύγουν από μέσα μου δάκρυα. Δάκρυα γιατί;

Ποιος ήσουν; Πότε ήσουν στη ζωή μου; Τι συναίσθημα είναι όλο αυτό που νιώθω; Γιατί απόψε; Τι έχει συμβεί;

Κάτι μέσα μου φωνάζει το όνομά σου. Αλήθεια, ήταν αυτό το όνομά σου; Υπήρξες; Υπάρχεις ακόμα; Πού είσαι; Ποιος είσαι πλέον;

Να το! Το θυμήθηκα! Ήταν το άρωμά σου, η μυρωδιά σου. Η μυρωδιά της αγάπης μας. Το άρωμα των στιγμών μας. Εκείνος που πέρασε από δίπλα μου σήμερα. Ναι, εκείνος! Για μια στιγμή τρόμαξε η ψυχή μου. Ήσουν εσύ;

Και χτύπησε μετά το τηλέφωνο. Και με συνεπήρε η ροή της ημέρας. Και ξέχασα ό,τι είχε συμβεί.

Μα απόψε η μυρωδιά αυτή δεν φεύγει από μέσα μου. Γι’ αυτό, ναι, γι’ αυτό όλες αυτές οι σκέψεις.

Γιατί εκείνη η μυρωδιά ήμασταν εμείς. Και το “εμείς” δεν το ξέχασα ποτέ.