Εδώ, δεν είναι Iατρείο Περίθαλψης Ανασφαλειών και φυγόδικων της αγάπης.

Γράφει η Κλεψύδρα.

Βγήκε στο μπαλκόνι.
Πορτάκι – κλουβάκι ανήθικα υποκοριστικά.
Ένα χέρι, ένα καναρίνι, του χαιδεύει το κεφάλι απαλά  με το δάχτυλο, προσεκτικά, σα κόσμημα αφόρετο, ακριβό και ξένο, μα τα μικρά του  φτερά τα κρατάει. Αδίαφορη στο στριφνό γουργούρισμα και η ανεπαίσθητη κίνηση να ξεφύγει.

Ένα αμφίσημο αίσθημα  φυλάκισης και ασφάλειας. Χιλιάδες χρόνια εγωισμόυ κρύβονται σε μια αθώα λέξη. “Σ’αγαπώ”, σ’αγαπώ. Μα πώς αγαπάς, αφού λίγο να σφίξει η γροθιά και πνίγηκε. Δες το ένα μικρό κίτρινο πλασματάκι.

Έτσι συνήθως αγαπούν γι αυτό τώρα εντυπωσιάζεσαι. Περίεργο πλάσμα δεν αμφιβάλλω, πως δε φοβάται να σε χάσει.
Χτυπά τον έρωτα σχεδόν με συμπόνια στη πλάτη, για τα παθηματά του και σου δίνει το διαβατήριο στα χέρια, σου λεεί τι όμορφα φτερά πως να δείχνουν ανοιχτά και χαμογελάει.

Πληρώνει το τίμημα της πληγής, οχι τατουάζ που με ένα λειζερ πάει χάθηκε ή που στο κάτω κάτω καλύπτεται με κάτι άλλο, αλλα πληγή απο κείνες που πάντα κάτι μένει. Όχι, γιατί πρέπει αλλά, θέλουν να θυμούνται.
Παίζουν με την επιλογή και στη πασάρουν.
Θα μείνεις μόνο αν το θές, δεν είναι εδώ Iατρείο Περίθαλψης Ανασφαλειών ή φυγόδικων της αγάπης.

Αυτοί που δε φοβούνται να χάσουν σύνηθως όντως χάνουν μα μόνο τους τυχαίους και παραπλανητικούς.
Όσοι δε φοβούνται να μας χάσουν, μας απελευθερώνουν απ την αγάπη τον έρωτα απ τον ευατό μας, ώσπου στέκεσαι γυμνός μπροστά τους.
Μπορείς ; Αντέχεις ;

LoveLetters